Trátase dun insecto rápido que se pode atopar desde Europa até China e en Norteamérica e Centroamérica. Debido á gran influencia da temperatura na súa metamorfose, non se estendeu na Europa do Norte (Escandinavia) até hai poucos anos.

Na primavera é fácil vela correr por distintos puntos do pobo, nas murallas e nos camiños. A miúdo agrupados en grandes grupos, ás veces coa parella unida polo abdome, sen poder decidir cara a onde ir, a proliferación converténdose nunha ridiculizada competencia como a sokatira.

O seu ciclo de vida dura dúas ou tres meses. Deles pasa unha semana ou unha fase de ovo, e tarda medio mes ou un mes en pasar a fase larva e converterse en adulto. Como se dixo, estes intervalos pódense alargar ou cortar de forma considerable en función da temperatura. O tamaño dos ovos tamén é moi variable e o tamaño das larvas que se extraen depende deles. Tendo en conta que as larvas poden ser caníbales, é fácil darse conta de cales sairán gañando…

A temperatura condiciona a superficie da coloración negra, é dicir, canto máis frío sexa, máis extensa é a coloración negra. Sobre a coloración mencionamos en varias ocasións neste apartado que a natureza ten o seu código para indicar o perigo. A coloración vermella, amarela, alaranxada e negra representan o perigo. Por suposto, os seres humanos tamén utilizamos ese código, aínda que ás veces non se deu conta da procedencia desas cores. Aí temos os semáforos, os sinais de tráfico, os pasos de peóns (ao principio eran amarelos as liñas que hoxe son brancas ou vermellas), o uniforme amarelo ou vermello dos socorristas (por exemplo, os bombeiros). No caso deste insecto, con todo, a coloración só serve para confundir aos inimigos, xa que é un animal absolutamente inofensivo para nós. Hai algúns casos moi raros que se puxeron mans ás leitugas e coliflor ante a súa escaseza de comida, pero en ningún caso ocorre con frecuencia, nin moito menos.

Entre os hemípedos hai insectos de aspecto moi parecido, pero que en lugar de ser herbívoros son carnívoros e aliméntanse de insectos como Pyrrhocoris, como algúns da familia Reduviidae (que deben soportar o atractivo nome de “chinches asasinos”…), pero non teñen nada que ver co noso protagonista, aínda que sexan hemípedos como el.

PYRRHOCORIS APTERUS

GRUPO: Hemiptera, Familia Pyrrhocoridae.
TALLA: 6-11 mm machos, 7-12 mm femias.
ONDE VIVE? Nas marxes dos campos, matogueiras, camiños e bosques.
Que come? Zumes e sementes de plantas.
NIVEL DE PROTECCIÓN Non está protexido.