O ciraú é sobradamente coñecido, e recibe un nome en cada lugar: cillorto en Amurrio, cilorto en Orduña, enanago en Artziniega, circo en Okondo e Llodio, aguano en Zuhatza, sirón Losa… A pesar de ser coñecido, e por suposto, non tivo ningún veleno, aparece a miúdo morto nas cunetas. As ciraunas non son ofidios, senón “anguidos”, unha familia de réptiles formados por lagartos longos sen pernas. Si cóllena pola cola sóltana, como os lagartijas (autotomía da cola).

Ao tritón ibérico de esquina, especie de esquina que habita no noso, ocórrelle o contrario: é totalmente descoñecido, coma se non existise na nosa fauna. Ayala non é tan normal como noutras comarcas de Álava, e ademais é moi discreta e foxe a gran velocidade. Aínda que se asemellan ás ciraunas, os esquínicos son membros doutra familia, como os Esquinidos ou Scincidae, entre os cales se atopan varias especies de membros pouco desenvolvidos. É inútil dicir que non teñen relación cos ofidios.

A sociedade actual conta con información suficiente para superar os prexuízos e mitos do pasado. Os temas relacionados co coñecemento e a protección da contorna, que se traballan na escola, deberían ser reflexo dos valores que queremos educar aos nosos fillos e fillas. Esperemos que estes horribles espectáculos non se repitan pronto, coma se as serpes, as víboras, as vexigas e os pencos, desaparecidos, fixesen ao mundo un inmenso favor e salváronse dun gran perigo.