Un Talent show, de acordo, convertendo a música nunha competición, de acordo, fomentando a idea de estrela xenial, o que vostedes queiran, pero aquí o petróleo non se atopa na porta de casa. Si levantamos un pouco a mirada, un dáse conta enseguida de que BaGo! é un accidente afortunado na decadencia de ETB. Quixen explicarlle á tabernera Karmen que cando lle pedía o mosto, por favor ETB, non se arrepentiría, que ía empezar o artefacto inclasificable de moitas arestas, a montaña rusa dos sentimentos, agora a risa, agora a risa, agora a risa das bágoas, agora a ovación, agora un momento incómodo, comprimindo durante media hora todas as fluctuaciones emocionais que vive a media de dez anos a media euskaldun que non vai ao BEC. Pódese pedir máis á televisión?

Na súa mirada non percibo comprensión, pero polo menos cambiou a cadea nun instante inmellorable. Andoni Ollokiegi comezaba o duelo entre Josu González e Jokin Doral, tensando as cordas vocais con Laztana de Latzen. Ao ser unha canción moi exixente, o partido disputouse nun ton moi alto. Sábese que Ollokiegi arránxallas como un ruiseñor, pero aínda quedaba por ver o nivel que darían os outros dous. Bereziartua falaba de inxustiza a semana pasada, porque os xurados non lle deron o mérito da falta de Josu. Apoio á moción na súa totalidade, e máis ao ver que o mozo foi despedido tras a actuación de hoxe. Igual que Carmen. Segundo díxome, o nivel que deu Josu estivo por encima do que deron no programa case todos os coaches.

Isto notámolo en dous momentos. Por unha banda, cantando a Er(h) de Izaro. Alex Sardui, que acompañaba a Aintzane Arzamendi, fíxose co galo de Ormaiztegi e tivo que facer dúas botas. Que é o que non saíu da súa garganta? Criticaba sen piedade a falsidade de Josu González, graznando a falta de algo e de falsete. En segundo lugar, na canción de Huntza Zer izan, Iker Villa irrompeu con forza no escenario –gritando “Donostia, Baraka, isto é BaGo!”- e comezou con boa intención a facer a segunda voz, pero algo que ía da segunda á terceira xurdiu en detrimento de a rival Gabriela Gandara –xa é unha marca, ao final e a ela puntuáronlla– sen a máis. Despois de vender a conta tal como vendina, o desprezo de Carmen fíxose cada vez máis patente a medida que o programa avanzaba. Por fin díxomo claramente: “Aquí non vale para ser coach calquera”. E máis que nunca notei a ausencia de Xabier Saldias.

Quixen explicarlle a Carmen: “A falta de Saldias, quizá gañen os movementos de cintura, pero a calma perde, a elegancia perde, nin que dicir nin a emoción. A falta de Saldias, o falseamiento perde –calquera é capaz de cantar en falset, pero redondear a falsete, iso faio só Saldias–. E, a falta de Saldias, perde a elección de cancións. Bereziartua criticaba a elección de Saldias a semana pasada por cantar un akelarre. Por favor, teremos que ter en conta eses pequenos xestos para recuperar os repertorios da zona B do esquecemento?”. Pedinlle outro mosto, pero Karma non estaba para facer bobadas. “Algúns temos que ir durmir. Non tes nada mellor que facer ou que cona?”. “Con Saldias todo vai gañar, Karmen. Xa verás”.