Era a tensión. Nin sequera nunha xogada de moito perigo, retransmitida por Naxari Altuna desde A Rosaleda. Puxémonos a bailar como auténticos sagardotales. Non sería por falta de ganas. Pero mirei de esguello á súa cuadrilla, facendo cálculos: “Estes son sete xatos; nós cinco pobres diaños, a quen peor, e sobre todo a estes cabróns non vexo moita vontade de defenderme”. Coa calor estiven a piques de porme a soas comigo, pero o kit, mellor dito, era discreto. Co peito apoiado na porta da taberna, non sen antes de irme gritando: Falaremos o vindeiro mércores!

E o mércores, pola noite, Xabier Saldias elixirá unha das súas cancións: Bailando coa Vida. Acabouse. Como me fas isto, Xabier, pensei, despois de estar a piques de romperme a cara por ti e dar a razón aos contrarios? Un cuarto de paso á esquerda, un cuarto de paso á dereita, no karaoke do Imserso hai máis xogo de patas. Unha balada repousada que permite que as forzas se dirixan ao canto sen suar, e pura, na que o enlucido, o brillo, a dozura. O de sempre. Os xabarís tiñan razón. Digamos claramente: toco abaixo e estaba disposto a non volver pisar Hernani, si non me deu conta de que todos os demais coaches, todos e cada un, fan o mesmo. Todos elixen unha canción á súa medida, A.K.A., que serve para cubrir as súas carencias.

Iker Villa con Jokin Dorali en Twenty One Pilots Peza sen lume artificial, con espazo para rapear, sen complicacións, nin estiramentos. Moderado.

Ainhoa Larrañaga ofrecerá enlácelos de Andrea García Olatz Salvador. Doce e serena, idéntica á que sabe reparar as dúas voces. O propio Larrañaga recoñeceu que ten unha das pezas favoritas dos últimos tempos, e notóuselle porque non puido morder a lingua nin sequera no intervalo de cortesía que se debe deixar ao concursante ao final da canción, e porque foi o coach o que cortou a última frase, suave, “as ás van ao norte”, deixando ao pobre competidor en segundo plano.

Que dicir de Ylenia Baglietto. Bruno Marsen foi elixido The Lazy Song por Iker Gutiérrez. Tiña a coxa cara arriba, o pescozo cara abaixo, e, sobre todo, a cousa da cintura. Logo Saldias soubo previla. Ademais, superando todos os precedentes, obrigou a Iker a cortar unha longa melena esvelta e mequeira durante anos. É posible? E si tócalle unha canción dA súa ta Gar? Bo, perdón, pero se ten que cantar por boca de Niko Etxart, que?

Alex Sardui tamén escolleu unha canción diésel do seu estilo para Aitzol Barbarias: Summer of 69. Un ton estable, cómodo de facer por baixo, salvo na segunda parte da canción, que tamén entón, de maneira esquemática, deixou toda a carga en mans do seu rival. Alí estaba tamén a boa muller.

Anjel Alkain dixo con aire ameazador: Cantou o Barbie Girl de Aqua con Eider Etxeandia, recoñecendo sen disimulo que é “a canción perfecta” para ela, a mellor para dar “punto de cómic”. Máis claro non se pode dicir.

Por último, Maria Amolategi puxo a Aintzane Arzamendi Set Fire to the Rain de Adele. Unha canción serena, que permite unha coreografía xusta, que che dá a impresión de que estás a facer algo sen alargalo moito. É dicir, o mesmo rexistro que utiliza anteriormente en Sugan e na actualidade en Matilda.

Así as cousas, hai unha cousa clara: todos fan trampa aquí. E se a próxima vez que vou a Hernani seguen as mazas zócalas, direilles: o máis fácil é criticar a Saldias. Pero que pasa cos concursantes? Como soben, como van desenvolver as habilidades axeitadas con estes coaches que non queren saír da zona de confort?

Os dous esquecidos do programa son os únicos que poden salvar o panorama: A bailarina Paula Bujanda e o compositor Joxe Mendizabal, creador de www.erromeria.eus, que está a educar ás estrelas potenciais da música vasca desde a época de Euskaraoke. Eles son, en definitiva, os que fan un seguimento á competencia ao longo da semana. A través das metodoloxías Xtrem –pedir que o concursante se enganche e sóltese coa corda, obrigarlle a coller curvas perigosas nun coche, facer movementos de ballets, pór as caixas de cartón encima da cabeza e manter o equilibrio…–, pon aos concursantes en situacións extremas, para que atopen a solución por si mesmos. Non son exercicios tenros, pero se nota que saben o que fan: crear a virtude desde a incomodidade.

Os concursantes de Bago!az só conseguirán converterse nunha gran estrela se son súbditos seus.