Estás a ser unha das sorpresas deste campionato. Como o vive?

Sempre é satisfactorio sorprender positivamente á xente e a verdade é que me gusta pero tamén notei un punto de presión no camiño da tabladura. Con todo, non é algo que noto no día a día.

Creouse unha imaxe súa. Nunha pancarta aparecía "Txirrita Gaztia", nos bertsos mencionáronse a miúdo Hernani, sidrería, nerviosa, faiscante…

A pancarta foi realizada por persoas non moi afeccionados ao bertsolarismo. Creo que hai un vínculo físico entre os poucos bertsolaris que coñecen, polo que creo que é anecdótico.

As citas de Tablado sorprendéronme bastante porque asumín o papel de bertsolari nun imaxinario colectivo, o máis descoñecido da zona. Por outra banda, polo que se escribiu até agora por min, ponme moi unidos ao humor e de camiño á cámara levei todo o extra do zortziko grande que eu tiña na cabeza ao humor e creo que ademais do humor teño algo que ofrecer e capacidade de mensaxes. Non me gustou reproducir o estereotipo, gustaríame ser todo o bertsolari, sen confundir profundidade e profundidade.

No público xorde algo cando vas cantar. Para dicir algo?

Non sei moi ben por que. Sen outro particular, agradezo a atención prestada.

Que buscas nos bertsos?

Para min o bertso é unha forma de gozar, de baleirar os interiores e de pór no papel dos demais. Polo menos na praza é un exercicio de humillación da situación, pero sobre todo o que busco no verso é unha maneira de facer unha reflexión máis entretida.

A túa marca foi o tempo. Como complementa os bertsos?

Pola forma de ver o verso, tento transmitir o exercicio o máis espontaneamente posible, non por empezar rápido, senón por construír o verso ao momento. Non quero menosprezar outros estilos, simplemente tento transmitir o máis limpo posible o meu xogo consigo mesmo.

Logo tampouco son unha persoa de gran memoria e non creo que por darlle máis voltas sería capaz de lembrar o bertso, por tanto, acabaría pensando ao momento. Ademais, despois da sesión de San Sebastián, tiña a sensación de que se subliñou o tempo e que apagou o contido. Neste sentido, fun a Durango cun pouco de complexo.

En canto á composición, penso o que quero contar e esquematizo até onde quero chegar con cada verso. Ás veces non desde o último punto. Creo que se demostra de forma moi contundente que nas escolas de bertsolaris hai que empezar polo final e está ben como ferramenta, pero non creo que a dogma sexa o único modo de facer bertsos. É o debate noutras formas de expresión centradas na improvisación.

Que ton déixache o Campionato Nacional de Bertsolaris?

Bastante bo sabor, cos seus salgados e doces.