O pasado 24 de marzo iniciouse o xuízo contra o canario Ruymán Rodríguez, acusado dun delito de atentado á autoridade por parte de tres gardas civís no estado islámico. O motivo da imputación de Rodríguez é o suceso de 2015, no que a Garda Civil detivo o 29 de abril dese ano cando se dirixía ao seu posto de traballo e foi trasladado ao cuartel de Guía, en Gran Canaria, onde se abriu un proceso xudicial contra el por propinar unha patada a un dos axentes. O fiscal pide para Rodríguez unha pena de 18 meses de prisión e unha multa de 700 euros.

Tras este suceso, Rodríguez denunciou que a detención foi ilegal e que durante a súa detención sufriu torturas por parte de tres gardas civís, levando a denuncia até os tribunais. Así, a denuncia interposta contra tres gardas civís torturados e a interposta por un dos axentes contra Rodríguez cruzáronse, xa que ambos foron admitidos a trámite. No xuízo, por tanto, foron acusados e acusados á vez por ambas as partes. A defensa de Rodríguez pediu unha condena de sete anos e medio de prisión para os gardas civís, segundo Interior.

Neste contexto iniciouse a vía xudicial o pasado mércores, aínda que se viu atrasada a súa posta en marcha á primeira hora. No xuízo, a defensa dos gardas civís alegou que o caso debería resolverse nun tribunal provincial e non nun xulgado do penal, defendendo que os axentes son aforados. Así, o xuízo atrásase á espera de que o xuíz decida si acepta ou non a petición da defensa dos gardas civís.

Estratexia para gañar tempo

Rodríguez é membro da Federación Anarquista de Gran Canaria (FAGC) e do Sindicato de Inquilinos de Gran Canaria (SIGC), e desde o primeiro momento dos feitos contou co apoio da súa contorna. Segundo denunciaban estes dous colectivos nun comunicado feito público a principios de marzo, o xuízo é “unha montaxe policial e xudicial” que pretende "tapar un novo caso de tortura por parte dos Corpos e Forzas de Seguridade do Estado".

Visto o rumbo que tomou o xuízo, FAGC fixo pública o mesmo día a lectura do sucedido: “A nosa opinión: a presión amedrentounos”. Dous días despois do xuízo, unha vez que os procesados recibiron numerosas alertas e mensaxes de apoio, a federación, a través das redes sociais, profundou na súa lectura. Nas súas palabras, a pretensión do xuíz da Garda Civil de aprazar o xuízo foi motivada por unha sucesión de feitos inesperados. Segundo indicaron, a outra parte non esperaba que un caso de "atentado á autoridade" puidese dar a volta e que puidesen xurdir torturas e detencións ilegais que se ocultaban tras eles, como non esperaba que se fixesen públicos os números de identificación dos axentes implicados nas torturas. Ademais, subliñaron que a resposta social ante este caso tamén ten moito que ver, que non esperaban que o caso de Rodríguez fose coñecido por xente que vive fóra da illa, que recibisen apoio e solidariedade na medida do que recibiron polo "illamento na illa", nin que a noticia chegase a estenderse máis aló da illa. “Non sabían que farían de ti a nosa causa”, trasladaron a todas as persoas que denunciaron o caso de Rodríguez e mostraron o seu apoio.

“Non esperaban nada de todo o que pasou. A súa reacción? Gañar tempo. Decláranse aforados porque non queren ser xulgados por un tribunal convencional. Queren utilizar os privilexios porque o medo cambiou parcialmente”, leron. Sinalan a estratexia que se esconde detrás de todo isto: "Con isto gañarase tempo, espérase que baixe a tensión, non se sabe canto tempo pode pasar ata que se coñeza a data do xuízo e a nova instancia, e mentres tanto poden pasar moitas cousas que poidan desprazar o foco. Esa é a súa intención: que nós poñamos agora todo o rescoldo para que cando se poña de novo en marcha o proceso non teñamos combustible. Que todos esquezamos o caso de Ruymán e esperemos que se produzan mil cousas que distraian a súa atención e as súas forzas. Esa é a súa estratexia”.

Ante todo iso, lanzaron unha mensaxe clara ao catro ventos: que merece a pena loitar. A pesar de que a primeira vista o caso de Rodríguez deuse por perdido, a presión social ha impedido que isto suceda.

A Esperanza como pano de fondo

SIGC nace da FAGC, un sindicato que destaca entre os axentes que traballan na problemática da vivenda. Tal e como recolle o artigo recentemente publicado en ARGIA sobre a súa traxectoria, Xabat Petrikorena Uranga creou en poucos anos sete comunidades para ofrecer unha alternativa habitacional á capa máis indefensa da sociedade a través da ocupación. Entre estas sete comunidades atópase A Esperanza, que serviu de modelo para outras comunidades que se constituíron e que os grupos FAGC e SIGC consideran o motivo da montaxe, que pretenden, segundo eles, destruír este proxecto cunha montaxe policial e xudicial. Rodríguez foi un dos impulsores da constitución da comunidade.

A comunidade A Esperanza está formada por catro edificios propiedade de Sareb, nos que viven ao redor de 200 persoas, todas elas en situación de vulnerabilidade: mulleres vítimas de violencia machista, desempregadas, migrantes… “Habemos visibilizado as miserias institucionais. En Canarias aloxamos a máis persoas das que se poden contar entre todas as administracións públicas, e organizamos e politizado a esa “chusma” –así lles chamaban os gardas civís mentres torturaban ao noso compañeiro–. Por iso, pola súa ignorancia e torpeza, procesaron ao noso compañeiro, porque cren que unha vez cortada a cabeza a serpe morrerá”.

Ante iso deixaron claro cal é o camiño a seguir: seguir traballando nos barrios e xunto aos veciños e veciñas. “Os anarquistas quérennos lonxe dos barrios e dos veciños e veciñas. Desta forma, cando realicen as súas campañas mediáticas de criminalización e montaxes, os cidadáns e cidadás non van polos en cuestión. O caso de Ruymán e o noso anarquismo situado no barrio fai moito dano, porque rompe mitos e clichés”.

Redes e sindicatos baseados na axuda mutua

O caso de Ruymán Rodríguez garda similitude coa persecución que se está levando a cabo a nivel do Estado español contra os grupos que seguen unha determinada forma de loita. Nos últimos anos fóronse formando, fortalecendo e ampliando os grupos que se están organizando desde a colaboración e a autodefensa, ben para responder á problemática da vivenda, ben para buscar solucións a outros problemas estruturais que vive a clase traballadora (enfocados ao ámbito laboral, á alimentación…). Nos últimos tempos recollemos varios exemplos de acoso a estas persoas.

Jaime Palomera Zaidel, membro do Sindicat de Llogateres de Cataluña o pasado 11 de marzo, informou en redes sociais que recibiran o aviso de que as patronais inmobiliarias e os fondos voitre están a tratar de cualificar de terroristas aos sindicatos de vivenda, presionando aos medios de comunicación con esa idea. Numerosos fogares están a traballar en diversos puntos do estado para frear a onda de desafiuzamentos que se viu agravada pola crise do COVID-19, e evidentemente son un lastre.

Acábannos de avisar de que os fondos voitre e as patronais inmobiliarias están a mover unha consigna entre eles: "egin dago gara, sindikatua inquilinos como a terroristas. Ez dago diálogo posible". Eta press asfixiante aos medios.

Hori dugu esan gaude.

— Jaime Palomera Zaidel (\Jaime Palomera) March 11, 2021

Doutra banda, trátase dunha operación policial contra a Rede de Autodefensa Laboral de Bilbao. O pasado mes de febreiro a Policía Nacional detivo a varios membros da rede para ser trasladados á comisaría tras un conflito coa empresa de limpeza Limpezas Arana. A Policía detivo a seis persoas en relación ao proceso aberto para denunciar os abusos sufridos por Mireya, traballadora da empresa, e esixir o pago das súas débedas á empresa, que están chamadas a declarar o 15 de abril.

Como suxeriu a FAGC, parece que o poder é desconfiado da forma de organización que manexan os grupos. Sinal de forza de acción.