En primeiro lugar, a data: do 6 ao 11 de marzo, en lugar da celebración do festival en febreiro, para non coincidir con outras citas internacionais relacionadas co cine. E por primeira vez terá un aperitivo en forma de documental teatral, a través das obras de teatro que se representarán en Gayarre os días 5 e 7 de marzo. Estas obras propoñen unha reflexión sobre a nosa maneira de contar a realidade, tal e como veu facendo o festival nas súas edicións anteriores.

Nas películas, os temas sociais céntranse en: Trens de Treblinka e manifestacións de extrema dereita en Grecia; o impacto desta violenta crise económica nas relacións de parella; unha película que fala de autismo de forma extraordinaria; o movemento Occupy e Pussy Riot… Atención, con todo, o importante non é que, senón como. Cada unha das 18 películas proxectadas “foi seleccionada pola súa calidade estética e está concibida como unha excelente e complementaria achega formal ás demais, no campo do documental experimental”, segundo o festival.

Cazador cazado

Á marxe do concurso, chaman a atención as películas da sección “O cazador cazado”, que son documentais realizados seguindo os pasos de cinco directores. Cinco, e non calquera: Jean-Luc Godard, Abbas Kiarostami, Raoul Ruiz, Chris Marker e Manoel de Oliveira. Trátase de producións relativamente novas que pasan por esta sección e que comparten a intención de responder a unha pregunta común: como rodar un cineasta?

Ciclo que repasa o traballo do director italiano Luciano Emmer e a retrospectiva deste ano que inclúe películas sobre o desexo de voar do ser humano. Ademais, ofreceranse dúas películas que teñen como eixo a pelota vasca, en colaboración coa Fundación Oteiza.

O Palacio Baluarte será, un ano máis, o centro neurálxico do festival, pero tamén visitará o centro de arte contemporánea de Huarte grazas a un taller do director Sergio Oksman. Alegria tamén impartirá dous talleres na escola pública Vázquez de Mella e na ikastola Jaso, cuxo resultado se poderá ver no propio festival.