A escola pública é un instrumento indispensable para garantir os dereitos fundamentais de toda a cidadanía. Trátase dunha estrutura que se foi construíndo entre todos e para todos, para promover unha sociedade máis cohesionada e a igualdade de oportunidades entre a cidadanía. A escola pública viño para superar o modelo de escola excluínte de quen querían diferenciarse por razóns ideolóxicas ou socioeconómicas. Por iso a educación privada é anacrónica, obsoleta e o principal obstáculo para unha sociedade xusta e plural que queremos construír.

Neste sentido, prodúcenos inquietude a dialéctica que se desenvolveu en todos os ámbitos de Steilas e que, desgraciadamente, tamén se recuperou nalgúns sectores da esquerda. A escola pública comportámonos a miúdo como unha rede máis, situámola como redes de propiedade privada. Pero o noso sistema educativo non está formado por diferentes redes. Os centros privados viven nunha simbiose allea á escola pública: cada un defende o seu por encima do benestar de todos, buscando a homogeneidad no canto de promover a diversidade, na competencia de captación de clientes e, sobre a base das políticas de mercadotecnia, na competencia. Excluíntes, por tanto, radicalmente. Todos eles nútrense ademais de diñeiro público, como o financiamento que recibe a escola pública.

Quixemos partir desta reflexión porque nos parece que esa dialéctica que temos moi interiorizada no noso pobo levou á escola pública a esta situación. Por exemplo, a confusión xerada polo COVID19 volveu a pór de manifesto a actuación e as prioridades do Departamento de Educación. A autonomía dos centros foi o “instrumento” que utilizou o PNV para desfacerse das responsabilidades que corresponden ao Departamento de Educación e deixalas en mans dos traballadores das escolas. Para todos os centros con necesidades e obxectivos diferentes, tanto públicos como privados, utilizou a mesma receita, deixando orfo unha vez máis á escola pública. Trátase dunha autonomía que ten como obxectivo eliminar a responsabilidade e desregular o sistema educativo e que ten como obxectivo aumentar a segregación e privatizar o sistema. Estas son as prioridades do PNV e do PSE.

Neste contexto, os traballadores volveron a dar unha resposta exemplar. Demostraron capacidade, entusiasmo e compromiso para traballar polo dereito á educación e a saúde de nenos e mozos. Só os traballadores coñecen a carga de traballo anual, especialmente nestes tempos. Só eles saben o que están a sufrir e o que está a pasar día a día en cada escola pola actitude irresponsable e lamentable do PNV. Por iso, a folga levouse a cabo. O profesorado, os educadores de Haurreskolak, os Especialistas de Apoio Educativo e os fisioterapeutas, o persoal de cociña e limpeza... teñen dereito a negociar as súas condicións laborais. O conselleiro Bildarratz ten un traballo inmenso e difícil. A herdanza de Cristina Uriarte non é nada tenra

A prioridade do recentemente constituído Goberno do PNV e do PSE é aprobar unha nova lei de educación que mesture a educación pública nesa dialéctica neoliberal, coma se doutra rede tratásese. Todos somos servizos públicos, e a Administración vai garantir o dereito á educación a través dos centros educativos, tanto públicos como concertados. Ese punto de partida é o desmantelamento da escola pública, o recorte máis forte que se pode facer, a privatización da educación. No entanto, prevese que o Goberno de Urkullu tamén queira impor os recortes habituais nos orzamentos xerais do Estado. Grazas á colaboración de quen creemos noutro modelo educativo, enfrontámonos á LOMCE, a Heziberri, punto de partida da Lei de Educación, e aos recortes. Seguiremos empeñados en buscar a negociación, o diálogo e os consensos en diferentes ámbitos. Por iso, os que somos anti-todo para Ortuzar, imos utilizar nosa anti-daca pola educación, a sanidade e os coidados públicos, por unha sociedade máis xusta e unhas condicións de traballo dignas: a colaboración e a mobilización entre os axentes. Aí temos o antídoto dos anti-todos.

Por último, queremos tender a man a Jokin Bildarratz para o acordo e o consenso. Un punto de partida, único: que a escola pública non sexa “outra”, que se coide de maneira especial dos centros públicos, así como das súas familias e traballadores. Porque, ademais de xestionar a escola pública, corresponde á Conselleira de Educación velar por ela. Empecemos.