Con Bago! chega á fase de socialización do sufrimento. Neste noveno programa, vimos sufrir a María Amolategi. E dicímolo en voz alta: non valía a pena pasar por ese transo. O programa puxo en aprietos o coach que até agora destacou pola súa honestidade, actitude positiva e entonación impecable. Amolategi demostrou que é o único que non está a xogar un papel entre todos os coaches: espontáneo, alegre, máis natural que un iogur de Mahala.

Por iso, parece unha encerrona miserable a que lle preparou a dirección do programa, capaz de destruír a calquera persoa de bo corazón.

Si, xa o sei, o programa entrou na fase de finalización, como se meteu a Champions League en semifinais – porqué, vistes ese Gol de Messi desde os 29 metros? É incrible o dese mozo, de verdade, e aquí xa se acabaron as bobadas e as forzas reservadas para a próxima. Hai que dalo todo e un detalle pode marcar a diferenza: Acabar de ser actor de Go!azen, todo á perfección, famosa e multimilionaria –bo, quizais non tanto, pero é libre soñar–; ou terminar como un artista wannabe máis que ninguén se acorde, de talent show a talent show como can deslaya.

Pero o que se lle fixo a Amolategi non ten nome.

Imos, para que poida explicalo: hoxe vimos o último duelo en Bago!az, Aintzane e Kimetz fronte a fronte. E como non estaba claro quen gañaría, ambos prepararon unha canción para a gala que ía comezar despois coa actuación de María Amolategi.

De feito é bastante difícil valorar cun voto sinxelo o traballo de alguén que estivo suando, chorando, chorando, sangrando, ata que unha canción saia ben contigo toda a semana. As emocións dispáranse a calquera parte cando chega ese momento, como se dispara unha botella de Coca Cola que lle bota un Continente (se non o probastes, pida axuda dun adulto antes de empezar).

Total, no duelo, Amolategi votou a favor de Kimetz, que votou a favor. Aintzane gañou o duelo. Un drama. Tras a decisión que tomou, vimos moi afectado ao ex cantante do grupo Sugan, Klaro, que tiña que saír con Aintzane a cantar, case á rúa, e, para pór máis INRI ao asunto, sen tomarse tempo para respirar, comezou a reivindicar a actuación de Xabier Saldias e Iker Gutiérrez, que desde que emiten as galas os venres, pasan en directo a cantar, unha canle máis grande.

Bo, pois iso, xa empezaron a cantar Iker e Saldias, combinando tres cancións dos Beatles. Esta foi, se non me equivoco, a primeira vez que Saldias cantaba disfrazado, e facer un experimento así cando a competición está tan rifada, é outra mala decisión da dirección do programa. Despois de facer unhas derrape, Lennon e McCartney chegaron ao final das cancións e, por unha vez, cando estaba de acordo coa valoración que facía Baglietto, Amolategi entrou nun debate que empezaba con extremos cada vez peores entre Iker e o coach eibarrés.

Para defender a Iker, por suposto.

Aquí temos que abrir unha paréntese para explicar esa actitude: na crónica da semana pasada, como comentou Kepa Matxain a.k., de Añorga, é bastante evidente que algúns coach teñen un especial agarimo a uns competidores: Saldias sálguenselle faíscas dos ollos cando ve a Eider, e Amolategi tamén se pon moi cariñosa con Iker. Haberá quen por esas actitudes poida acusar aos coach de falta de obxectividade e quizá non falten razóns. Pero eu creo que hai que mirar máis aló: nesta sociedade cizallada, cada vez menos se ve esa dozura na televisión, porque a violencia, o sarcasmo e o cinismo gañaron a batalla, e quen queremos unha sociedade baseada na tenrura mutua, temos que protexer esas manifestacións públicas de amor un pouco tímidas.

Así estaba a cousa para o coach beasaindarra, que tiña que cantar con el a sensación de culpa do seu rival, e que bailaba o aurresku sobre a corda dos equilibristas, un rival que le enternece os ollos desde que cantou aquel Shallow atómico no primeiro programa. Por tanto, é normal que en case todo o programa, cando as cámaras lle pillaban, estea bastante out.

Logo chegoulle o momento de cantar con Aintzane. E a cousa non funcionou. Non había química, non había faísca, non había enerxía na terminología de Bago!az. Estes rostros de Alex Sardui e Iker Villa resumo, máis ou menos, a escena.

É unha pena. Moita pena. De feito, púxose de manifesto que a unión dun dos mellores competidores do programa e coach, digamos de novo, un dos máis honestos, positivos e con intonaciones máis impecables, non serve para moito ante as situacións angustiosas que impón a dirección de Bago!az.

Emitíronse os votos e proclamáronse os tres artistas que menos puntos obtiveron. Para facer a situación aínda máis dramática, dous concursantes, Jokin e AINTZANE, conseguiron os mesmos puntos –o que lle fixeron a Jokin unha vergoña: ten todo para gañar, pero os coach ven menos que Serafín Zubiri– e iso pediu un novo voto do xurado.

Sexa ou non ser, vivir ou morrer, iso era o que Bago tiña nese momento.

E aínda que nesta ocasión Amolategi votou a favor de Aintzane –“aber, cantei coa mesma petición”, explica–, Jokin quedouse no programa e Aintzane saíu.

Foi moi duro. Moito. Tamén para o concursante, por suposto, pero quen se acorda neses momentos do estado emocional dos coach? Cóidaos alguén? Hai algún grupo de psicólogos en ETB para axudar a superar este tipo de momentos traumáticos? Alguén se preocupa de tratar adecuadamente as secuelas que provoca o programa? Quen lle devolverá a Amolategi a inocencia que perdeu neste programa? Quen lle devolverá o sorriso despois de verse obrigado a tomar decisións máis difíciles que nunha traxedia de Sófocles?

Quen? Pois, Danaek, os gañadores deste programa. Amolategi elixiu para que sexa o seu coach a semana que vén. É a primeira vez –como vostedes, eu tamén estou intuído co dato– que elixen despois de gañar. Se regocija. Ao final da sesión, aparentemente, relaxáronselle as dores e as magañas do calvario que lle fixeron sufrir e volver a ver cun sorriso. Menos mal.

Pero se esta vai ser a dinámica que se vai a levar a cabo a partir de agora, Bago! está a orientarse cara a un nicho moi masoquista do público. Eu, pola miña banda, non sei si poderei ter a integridade de aguantar outro programa como este. Quizá a decisión máis intelixente sexa desconectar ata que chegue a final.