Nacín nun pequeno pobo no ano mil novecentos oitenta e sete do século vinte. Naquela época escribíanse números diferentes en eúscaro.

Debo de ser millonario. Os sociólogos e investigadores non acordaron un campo concreto, pero a maioría coinciden en que os nados entre 1980 e 1995 levan esta etiqueta. Creo que son nativo dixital, teño unha mellor preparación que as xeracións anteriores e son egocéntrico, emprendedor, hedonista e fillo da globalización. Moi sociable, porque grazas ás redes sociais estou conectado ao mundo. Internet e as arañas dixitais revolucionaron a realidade hai tempo. Houbo moitos cambios naqueles anos e os mozos non fomos en absoluto impermeables. Con todo, os cambios non se producen dun día para outro. Sinto como esas formas de vida transicional que vivían no Paleozoico. Do mesmo xeito que a tiktaalika, quíxose extraer dos antigos mares o híbrido animal das primeiras augas, aínda non peixe, -non-anfibio.

Xusto aí, nese camiño, colócome. Na era dos protomillenniales. Pasamos a infancia en prosperidade económica, os pais a miúdo compraron a segunda vivenda e pasamos os veráns de vacacións. Cando estabamos a piques de acabar a adolescencia, a crise económica caéusenos encima e todas as promesas escoitadas (si apréndelas conseguirás un bo traballo, o esforzo sempre xera beneficios) rompéronsenos nos narices.

Comezamos os nosos estudos na EGB, cando as ikastolas aínda non tiñan decisións públicas ou privadas. Modificouse o sistema educativo e púxose en marcha a ESO, nós fomos os pioneiros do sistema actual. Máis tarde, xa na universidade, estableceuse o Plan Bolonia, e, de novo, os que iniciamos a carreira naquela época, non o aprendemos no plan antigo nin no novo. Nalgunhas materias estabamos libres para non ir a clase, pero nas que tiñan Créditos Europeos obrigáronnos a asinar asistencia todos os días e tiñamos que entregar unha chea de pequenos traballos.

Tamén vivimos a aterraxe do mundo analóxico. Na infancia ouviamos cintas, vimos pasar CDs e Mp3 até chegar á música invisible dixital de hoxe. Fomos os primeiros en gozar de Internet, pero, dalgunha maneira, non chegaramos ao final da historia. Ocupaba a liña telefónica, necesitábase un simpático de cables para funcionar e, con todo, ía moi amodo. Cabe destacar que normalmente só había un computador por casa. Había que compartir Internet coas familias. Despois chegaron os teléfonos móbiles. Eran unhas pantallas diminutas, brancas e negras, unhas brandas teclas de plástico e uns fascinantes dispositivos cunha antena grosa. Até entón os nosos medios de comunicación eran os teléfonos fixos, os porteiros automáticos, o berro e as cartas.

Con todo isto quero dicir que os protomillenniales somos un ensaio de humanidade. Como os nenos e nenas que sufriron unha falta de afecto na súa mocidade, cando son maiores e non van ser capaces nas relacións humanas porque non desenvolveron as capacidades que tiveron que aprender no seu día. O feito de que a infancia viva nun mundo analóxico e de crecemento económico, condicionou inevitablemente a relación coas novas tecnoloxías e a crise económica.

Non é fácil escribir sobre un tema como este sen facer unha apología da nostalxia. O obxectivo era mencionar as lagoas da clasificación Millennial, que foi substituída por Julian Iantzi. En certo xeito, a Tiktaalika do século XXI tennos.