Hai unhas semanas, con motivo dunhas xornadas sobre o cambio climático, un titular de prensa dicía: “Europa non fai o suficiente, o cambio sistémico virá pola esquerda”. Paréceme que non imos ver nin sequera o inicio dese cambio, porque nalgúns sitios onde goberna a esquerda toma decisións moi lentas, noutros cumpre os desexos da dereita e na maioría dos casos non fai máis que tirar da ferida ecolóxica que xeramos.

Citarei o caso do meu pobo, sen entrar nunha política de vivenda prexudicial a medida dos especuladores. Orereta sufriu unha forte presión urbanística durante a época franquista e como consecuencia construíronse miles de casas de forma caótica, sen ter en conta as necesidades vitais da poboación. Despois, desgraciadamente, aínda que sempre foi a “esquerda” a que gobernou, a presión non se interrompeu, convertendo cada vez máis zonas verdes en cemento. No último caso, o Concello pretende construír máis de 1.000 vivendas en dúas zonas verdes da zona e na zona contaminada que ocupaba a primeira CAMPSA, ademais de destruír un único parking situado na zona central.

O parque de Arramendi perdeu máis de 32.000 m² de Espazos Libres desde 1991, o que supón un descenso do 18%. Nos últimos anos levantáronse tres edificios máis. Tendo en conta o centro da localidade, dos 380.000 m², só o 0,54% son Espazo Libre, é dicir, 0,15 m² por habitante, cando o decreto de 2012 sinala 5 m². O Gamón e Esnabide, zonas verdes próximas ao pobo, desaparecerán baixo o cemento. A pesar de que puidemos comprobar que as plantas foron renovadas, o goberno de esquerdas, facendo caso omiso á recomendación dos expertos para non construír en torno á auga, quere enchela de cemento, a pesar de que se sabe que o lugar está contaminado e que se pode encher de auga, xa que está cerca do mar e na beira do río.

Estes proxectos xerarán grandes desastres nos espazos naturais, afogarán máis o noso pobo e terán un impacto negativo nos barrios da zona. Ademais de reducir a posibilidade de dispor de Espazos Libres Naturais para o goce da cidadanía, traerá máis de mil coches a un centro urbano xa saturado, aumentando a contaminación: ruído, luz, CO2... E todo isto, a destrución das zonas verdes e a propagación da contaminación, considérase sostible por parte da esquerda do pobo. Este ano, este mal estado de saúde ensinounos que no noso centro non hai, salvo Arramendi, un lugar onde estar tranquilos, porque non hai que confundir espazos libres naturais con urbanizacións axardinadas.

A causa da destrución das zonas verdes é a herdanza do anterior goberno, o Plan Xeral aprobado fai case 20 anos. En ningún caso o Concello achegou datos obxectivos que reflictan a necesidade de tantas vivendas. Este plan levou a cabo sen a participación da cidadanía e o prazo de execución finalizaba en 2012; pasaron oito anos desde que a lei establece que debía estar xa renovado, pero non o quixeron.

A dereita, cando entra no goberno no canto da esquerda, non tarda en derrubar o que fixo (Concello de Pamplona, Deputación de Gipuzkoa...) e móstrase orgullosa de destruír a herdanza da esquerda. A esquerda, pola contra, necesita anos para cambiar un pouco no sistema e na maioría dos casos só pon parches, sen atrevemento.

Nos últimos anos fálase de decrecimiento ou crecemento verde para responder á emerxencia climática. En Gipuzkoa, por exemplo, preténdense utilizar miles de hectáreas para construír plataformas loxísticas, polígonos industriais e vivendas. Até cando? É hora de pór freo a este desolador desenvolvemento e de tomar decisións firmes, se realmente se quere facer fronte ao cambio climático, porque a teoría sen práctica conduce ao desastre.