Que era Distrito 14 e que traballabades alí?

Distrito 14 foi un colectivo de mozos nados ao amparo da folga xeral de novembro de 2012 e a ocupación dun centro social no barrio de Salamanquesa. Entre os seus obxectivos atopábanse a organización da mocidade traballadora do barrio, a coordinación e organización co resto de colectivos xuvenís a nivel de barrio, así como accións de concienciación e de señalamiento de problemas talles como desafiuzamentos, violencia de xénero, anticapitalismo, casas de apostas, antifascismo, antiracismo, homofobia, etc.

Cantas infiltracións policiais sufristes nos últimos anos?

En directo, e que hoxe sabemos, dous. Unha entre 2014 e 2021 e despois a súa "substitución", entre 2020 e 2022.

Que destacariades destas infiltracións? Por exemplo, sobre a forma de actuar dos topos e o seu labor de infiltración.

Unha das cousas que sempre destacamos é a das "liñas vermellas". É dicir, nós, como militantes, sempre pensamos que había uns límites, que automaticamente descartaban a posibilidade de que houbese un infiltrado. Por exemplo: ter un DNI físico real, manter relacións sexuais afectivas cos militantes, coñecer á familia real, traballar co contrato, visitar a casa... Todas estas "liñas vermellas" foron superadas tanto no noso caso como noutros casos que até agora se puxeron de manifesto.

Cabe destacar, ademais, que nestes casos pódense observar modelos comúns (actitude amable e fuxida de polémicas, coñecementos políticos moi baixos, perfil militante moi activo, sobre todo no referente ao "traballo sucio" relacionado coa loxística, etc.), pero que cada un tiña as súas propias particularidades para adaptar o perfil, a historia, etc.

As infiltracións sufridas polo colectivo Distrito 14 non foron as únicas que se publicaron nos últimos anos.

É certo. Déronse dous casos en Barcelona (José Ignacio e Dani), un en Xirona (María), un en Valencia (Ramón) e outros dous en Madrid (Lucía e Mavi). Seguramente non serán as únicas, e temos que estar preparados para que saian máis. Unha das cousas que recomendamos a toda a militancia é ler os artigos publicados sobre cada caso, porque hai moitos detalles e modelos comúns que poden servir para detectar máis casos. Aínda que a nosa intención é fuxir da paranoia, é importante fixarnos en todo iso.

Na maioría dos casos estamos en contacto, tanto para axudar como para sacar adiante un traballo que pode servir á militancia para xestionar casos de futuro, tanto no ámbito emocional como no político.

Que papel xogan as infiltracións e este tipo de mecanismos de control e persecución?

Cremos que o obxectivo principal é conseguir información: como funcionamos a nivel interno, que militantes están máis activos, con que organizacións e como nos relacionamos, etc. Precisamente, unha das informacións recentemente publicadas é que os infiltrados recibían nalgúns casos mostras biolóxicas de militantes, sobre todo dos que chegaron a convivir e a manter relacións sexuais afectivas.

Da mesma maneira, aínda que de forma indirecta, logran xerar medo, paranoia, desconfianza e inseguridade nas organizacións e entre os militantes. En definitiva: control, represión, recollida de información, etc.

Ante os casos de infiltración publicados, cal foi a resposta?

A nivel institucional, as reaccións dos partidos políticos progresistas á esquerda do PSOE foron as esperadas: a hipocrisía, as mensaxes buxán e os intentos de utilizar os casos na súa estratexia institucional.

Por pór exemplos concretos, Podemos mostrou a súa "indignación", pero non fixo "autocrítica" nin "nada" en relación a que nalgúns anos de infiltración policial formase parte do Goberno.

Sumar, por parte de Esquerda Unida e Bildu, tentouse utilizar estes casos para sacar réditos electorais e políticos, e en ningún caso achegáronse aos colectivos afectados para ofrecerlles axuda, como forma de compensar o apoio aos gobernos que promoven infiltracións.

Por parte do Goberno e do PSOE, o que se esperaba é o silencio en xeral, e apoiar esas prácticas e á Policía nas poucas ocasións nas que se falou publicamente do tema.

Fóra do mundo institucional, é certo que as expresións de solidariedade foron moitas e estamos moi agradecidos, aínda que, lamentablemente, non foi así en todas as nosas contornas militantes.

Cremos que aínda falta moito por aprender e asimilar sobre este tipo de represión, tanto no que afecta as organizacións en xeral, como no que afecta aos militantes en particular e de maneira máis directa. E tamén en canto á súa xestión, tanto antes como durante e despois.

Que ensinos sacastes vós e que ensinos debería sacar todo movemento e militante revolucionario?

Case necesitariamos un libro para responder a esta pregunta, pero como pincelada:

• Recoñecemento das infiltracións policiais como prácticas represivas do estado.
• Aceptar que estas cousas sucederon, están a suceder e van seguir sucedendo.
• É fundamental sacar á luz as infiltracións, sobre todo por unha cuestión de seguridade.
• A medida que se extraen os casos, obsérvanse patróns comúns que serven para crear ferramentas e mecanismos de prevención e investigación. É unha tarefa militante imprescindible transmitir todo o que aprendemos diso ás xeracións que veñen de detrás.
• Facer peticións ou esixencias ao Estado para que "se acaben" esas prácticas é inútil: non deixarán de facer algo que lles beneficie.
• A militancia ten a capacidade e o deber de xestionar e investigar estes casos. De feito, se agora estamos máis ao día destas prácticas, non foi polos aspectos institucionais de sempre que se tentan pór medallas; senón polo traballo militante de moitos membros nas sombras.
• Fuxir do papel de simples vítimas e convertelas en suxeitos políticos activos.