En máis dunha ocasión escoitei aos máis maiores da zona: no mellor lugar de piñeiro, o primeiro período de piñeiro é moi bo; o segundo é peor; e no terceiro, despois de quitar os seus mellores piñeirais á terra, destacan os piñeiros máis tristes. Pero sen entrar nesas constancias lóxicas, e a falta dunha reflexión máis profunda que o momento demanda, a Deputación que dirixe a política forestal dinos que vai seguir polo mesmo camiño: botar aos enfermos e promover novas plantacións. Ampliando as partidas actuais para axudas... pero para que? Sen abrir máis opcións, sen dar máis información e asesoramento, para volver tirala ao mesmo piñeiral? Ou, o que é peor, para precipitar pedazos de eucalipto que ninguén pon en dúbida as súas graves consecuencias sobre a terra? Coidado! Queremos e necesitamos bosques vivos!

Sen darse conta de que a natureza tamén é terca, pensando que a solución provén da tecnoloxía, trátase de intensificar as investigacións e de buscar piñeiros máis resistentes... Ou a facer unha fumigación de aire! ! Puxéronse na balanza a eficacia e os posibles danos a unha enfermidade tan incerta en toda a contorna? Para facer fronte ao caos actual e evitar que uns poucos (aireadores ou terratenientes) aprovéitense facilmente da situación confusa, necesitamos respostas rápidas e razoables a curto prazo.

Pero se, a pesar dos grandes recursos, concédeselles para seguir nas mesmas condicións, non se pode saír do camiño fracasado. Por iso, xunto ás medidas de urxencia, é o momento de parar, iniciar unha profunda reflexión e buscar alternativas a medio e medio prazo, partindo dos baleiros das políticas forestais actuais, para construír unha nova política forestal. E para iso, a pelota está no tellado da administración, desde o máis próximo, desde os concellos e até o goberno! Tendo claro que só desde o sector non se pode facer fronte a isto.

Para avanzar cara a unha silvicultura máis próxima á natureza, ademais da rendibilidade económica, debemos buscar a ecoloxía e a cultura. Unha actuación cofinanciada co diñeiro de todos e que redunde en beneficio de todos, tanto dos propietarios forestais como da cidadanía en xeral, e que terá verdadeiros valores públicos. E tamén na toma de decisións, convén escoitar a voz de todos!

Non hai mal árbore! A cuestión é onde, canto, para que e de que maneira plántanse, cóidase e tíranse… É hora de coñecer, organizar e pór en práctica novas oportunidades e exemplos para impulsar a información, a formación, a diversidade. O oco das seccións cortadas para enchelas de cor.