Ao pobo vasco, desde o cárcere de Murztia II!

Esta carta está dirixida aos presos políticos, sexan cales sexan as súas institucións, así como aos activistas sociais e/ou presos comúns que teñan recluídos. O obxectivo da presente carta é denunciar as imposicións que tanto a Administración Penal como a Prisión Murcia II levan a cabo en contra dos dereitos fundamentais dos presos, moitos deles recolleitos na súa Constitución española, tomando como escusa a pandemia do coronavirus. Non nos enganemos, o cárcere é un instrumento concibido para encerrar ás vítimas do monstro chamado capitalismo, as que naceron ou creceron en guetos e contornas marxinadas. Coas consecuencias de todo iso na vida, por suposto: Delincuencia, consumo de drogas, etc. Pero, ao mesmo tempo, o cárcere foi concibida para encerrar a disidencia política que loita contra o capitalismo en todas as súas expresións: a loita de masas, a nosa loita armada, a loita sindical, política ou social. Para encerrar todas estas loitas levantáronse murallas co fin de que a vosa sociedade corrompida poida ter máis fácil o esquecemento da memoria dos que somos prisioneiros, entre o esquecemento e estes muros de destrución.

Sen máis dilacións, quero facer saber que algúns dos presos que estamos no cárcere de Murcia II estamos en situación de abandono total, que se repite sen excepcións nos cárceres dispersos da Península Ibérica, Illes Balears e Canarias, tiñamos en mente levar a cabo as protestas para denunciar. Esta protesta, ademais, debería servir para reivindicar os dereitos vulnerados. E é que, tal e como se recolle na normativa penal e na CE, a nós correspóndennos os mesmos dereitos que á sociedade que vive na rúa “en liberdade relativa”.

O día 3 de maio, na cortiza do módulo 8, onde os presos colocan anuncios e outras contas, apareceron dous carteis de tamaño DIN A4 que chamaron a concentrarse todos os días en SEMPRE EN PAZ e SILENCIO. O chamamento para a concentración era de 09:15 a 09:30 horas da mañá. Nela podíanse ler as seguintes reivindicacións:

• Excarceración dos presos gravemente enfermos e incurables, así como dos que se atopen ao bordo do seu cumprimento.

• Realizar tests de detección de coronavirus a todos os presos, así como aos carceleros, que até agora non se realizaron.

• Autorizar ao prisioneiro a asistir ao cemiterio en caso de falecemento de familiares dun prisioneiro, para dar o último adeus ao seu amado próximo con dignidade.

• Ofrecer aos reclusos medios para evitar o contaxio por coronavirus, como luvas, máscara, xel desinfectante, etc.

• A partir de marzo, a visita e o restablecemento de tocados suspendéronse para poder estar cos nosos familiares. Si aos carceleros que están connosco todos os días non lles fan tests para detectar o coronavirus, por que non temos dereito a estar cos nosos familiares?

A convocatoria de concentración, citada anteriormente e que figuraba na cortiza, realizouse o pasado 4 de maio, nun silencio absoluto, respectuoso e pacífico. Algúns dos reclusos portaban carteis reivindicativos, o que non provocou ningún enfrontamento. Esta concentración tivo a súa continuación, do 5 ao 8 de maio, tal e como acabamos de explicar.

Con todo, o sábado 9 de maio, a policía penal responsable do módulo 8 estaba no patio ás 09:00 horas, nun xesto de violencia, xunto a unha muller que estaba de traballo. Con todo, ao redor de 70 presos tivemos a coraxe de seguir adiante coa concentración, como até entón, sen caer nas provocacións dos citados carceleros.

Esa mañá, despois de comer e mentres nos dirixiamos aos calabozos, a carcelera de muller antes citada achegouse aos dous presos políticos do módulo para quitarlles os carteis reivindicativos que utilizaran na protesta. O meu compañeiro non levaba ningún cartel e eu tíñao na miña bolsa de deporte. Así llo dixen. O vixiante abriu a bolsa de deporte e colleu o cartel. Nese momento, expliqueille que cría que se estaba cometendo unha ilegalidade e que, supostamente, estaban a vulnerarse os dereitos fundamentais da Constitución española. Por tanto, pedinlle o número de identificación (que por lei debe levar á vista). Todo iso ocorreu sobre as 13:45 horas e quedou gravado, xa que hai cámaras na oficina central e nos corredores.

Estando os presos nas nosas celas, abriron a miña porta e ás 14:05 apareceron os dous vixiantes citados, mostrando o cartel que me quitou e os cartóns de identificación. O único que fixen foi recibir o número de identificación do carcelero que me quitou o cartel. Díxenlle ao vixiante que non quería o seu posto. Este último, con todo, díxome con severidade que tamén me identificase, “porque el deu a orde de quitar o cartel”. Mentres recollía a súa identificación, comezou a ameazarme. Cando lle pedín contas por este motivo, unha vez máis con ton ameazador, ameazoume de fronte. A continuación, os dous gardas do cárcere funme e quedeime só, na cela do 71. Todo isto quedou gravado, xa que hai unha cámara no segundo piso das celas, a escasos 5 metros da cela número 71.

Como protesta e, nunca como un acto de ameaza, cara ás 17:00 fixen uso dun lama de afeitar para autolesionarme e denunciar o trato ameazante ao vixiante antes que mencionei anteriormente. Fixen tres cortes no brazo esquerdo duns 6/7 cm. Uns minutos despois leváronme á enfermaría. Alí puxéronme 9 grapas metálicas para curar e pechar as feridas.

O médico que se atopaba no lugar, sobre as 17:15 horas, negouse a atenderme. Nin sequera mirou as súas feridas. Rogueille que fixese o informe médico, pero el negouse, esixindo ao outro funcionario que me conducise ao módulo. Naquel momento pedinlle o número de identificación. Ademais de renunciar a el, ordenou ao funcionario que levase “esta merda lonxe da súa vista”. Todo isto gravouno a cámara da dependencia da enfermaría.

Leváronme ao módulo 8 e encerráronme na miña habitación ata que ás 19:00 abríronme a porta da cela para poder ir cear. Dirixinme ao carcelero responsable para entregar unha instancia na que expliquei que o obxecto das feridas que me causou a min mesmo era denunciar e non ameazar a ninguén. O citado vixiante de guerra, de trato desfavorable, negouse a recibir a miña instancia porque nela advertíase a existencia de ameazas contra min mesmo.

Despois de cear volvemos aos calabozos sobre as 20:00 horas. Estaba canso e nervioso, así que me deitei e senteime a descansar.Pero unha vez máis, aínda que non o lembro ben, creo que serían as 21:00, abriu a porta e apareceu un carcelero e unha muller, para baixar á sala onde os traballadores e educadores sociais fan “o seu traballo” (sempre en contra dos dereitos dos presos). Ao principio negueime porque esa habitación se utiliza para ameazar e golpear aos presos, porque nesa habitación non hai cámaras. Así llo fixen saber, pero deseguido contestei que o director da prisión esperábame. Entón aceptei baixar.

Para entrar nesta habitación hai que atravesar un pequeno corredor no que están as cámaras, polo que só se pode probar que entrei na habitación que acabo de mencionar. No mesmo atopábanse, ademais do director, o subdirector de seguridade e o xefe de servizo.

Estivemos a falar durante 20 minutos e só falou o director. Na entrevista, o director ameazoume de forma moi similar, díxome que eu era o xefe das concentracións, que se podían considerar un intento de organizar a revolta e que todo iso podía ter consecuencias na miña situación penal (mantivéronme encerrado durante 15 anos en módulos de réxime pecho, mesmo en galerías de illamento, clasificados no grao 1). Eu enfronteime ás súas ameazas máis ou menos reticentes para facer entender que as concentracións de presos son dereitos que recolle a Constitución española, como: Dereito de reunión, dereito de expresión e outros.

Ordenoume que puxese fin a esta concentración, á cal contestei que non estaba na miña man. Saín ao patio e díxenlle que continuaría concentrándome, aínda que só fose un. Nese momento, o director deu por finalizada a reunión. Ía empezar a subir a escaleira para volver á mazmorra, ás miñas costas, e non se que vixiante, cando dixo: “Esta estúpida merda non sabe que ás veces os presos déitanse e nunca volven espertarse”. Cando aínda andaba dando voltas pola cabeza, deiteime na cama, pero aos 15 minutos, de novo abriuse a porta da miña cela, como se pode comprobar no piso 2 e na cámara que está a poucos metros da miña cela. Presentáronse dous carceleros, unha muller e o xefe de servizo Patricio. Dixéronme que collese os meus asuntos, porque me levarían a outro módulo. Cara ás 22:00 leváronme ao módulo 6. Estou aquí.

Ao fío da frase antes mencionada: “Esta merda inculta non sabe que ás veces os presos deitáronse e nunca máis se espertan”, debo aclarar que durante os 15 anos que levo encerrados en réxime pecho e galerías de illamento, puiden ver que algúns presos estaban mortos ao amencer nas súas celas. Tamén vin como o xuíz se achegaba a recoller o cadáver e TÉÑOO CLARO, en moitos casos suicidáronse sen poder soportar as ameazas, eu son testemuña desas ameazas. Noutras ocasións suicidáronse por problemas psicolóxicos, pero noutras sospéitase que os carceleros tiveron unha responsabilidade directa. As celas de illamento e galerías son espazos de total impunidade contra os presos. As mesmas dúbidas xurdiron cando os presos políticos han aparecido mortos. Ante esta situación, trasladarei as razóns aquí expostas ao Xuíz Castro, titular do Xulgado Central de Vixilancia Penal.

Teño unha mamá de 73 anos e nunca lle deixaría que se torturara a si mesma preguntándome si mateime a min mesmo ou si fixérono os carceleros. Por iso escribo e fago pública esta carta, para que poidades visibilizar a realidade que vivimos nos cárceres, denunciar as medidas que non se tomaron contra o coronavirus e coñecer as ameazas que me fixeron. Para terminar, querería expresar o meu amor a todos os loitadores que permanecen en pé.