Esta semana ELA rompeu outro ámbito de colaboración compartido con LAB: rexeitando a LAB da dinámica de pedir a derrogación da reforma laboral, frustrou o desenvolvemento da declaración realizada o pasado curso por catro sindicatos soberanistas de Euskal Herria, Catalunya e Galicia. Non foi unha decisión illada, senón que nos últimos meses ELA tomou varias decisións en contra da colaboración entre LAB-ELA.

Cando impón o seu modelo e as súas decisións e non pode facelo, tomar decisións unilaterais ou, como neste caso, deixar a LAB fóra dunha iniciativa, está a volverse habitual nas formas de facer dELA. Á hora de reforzar o traballo conxunto e apostar pola acumulación de forzas, este tipo de condutas lesionan os intereses dos traballadores e traballadoras de Euskal Herria.

LAB considera que dous son as principais variables detrás da postura dELA. Primeiro: ELA négase a confrontar coa Patronal no ámbito público e subcontratado, pero no ámbito privado.

En relación á Folga Xeral do 30 de xaneiro, esiximos a Confebask e CEN un Acordo Intersectorial que recolla un salario mínimo de 1200 euros, unha semana laboral de 35 horas, eliminación da brecha salarial contra as mulleres e garantía de subrogación. En lugar de organizar novas mobilizacións ante esta negativa, ELA impulsou un clima de colaboración con Adegi e Confebask, tentando chegar a acordos non suficientes sobre os complementos dos ERTE e acordando un convenio sen loita no Metal de Gipuzkoa. Estas boas relacións entre Confebask e ELA foron confirmadas polos portavoces de ambas as institucións.

LAB considera urxente reforzar a loita contra a precariedade e a favor do emprego digno. Para iso fixemos propostas a ELA desde o inicio do curso, sen éxito. En xaneiro, ante o empeoramento da situación, expomos a ELA e ao resto de sindicatos a creación dun muro para a defensa do emprego. Pero ELA negouse a seguir loitando xuntos por un emprego digno.

A segunda razón dELA para rexeitar a colaboración entre ambos os sindicatos é a seguinte: ELA negouse a promover a confrontación democrática co Estado necesaria para levar a cabo o proceso de autodeterminación de Euskal Herria. En setembro de 2017, os dous sindicatos apostamos por un proceso de soberanía unilateral que posibilite o cambio social, pero ELA abandonouno pouco despois de que se fixese pública a declaración, alegando que a conxuntura política era inadecuada.

A pesar de que desde entón a conxuntura política ha cambiado, non se percibe ningún interese por parte dELA en acollerse aos compromisos adquiridos naquela declaración. Desgraciadamente, así foi na última década: as conxunturas políticas han cambiado porque cambiaron, pero ELA nunca chegou o momento de asumir compromisos para un proceso de autodeterminación que posibilite o cambio social.

Máis aínda, a reivindicación do marco vasco de relacións e protección social ten cada vez menos espazo no discurso dELA. ELA mira cada vez máis cara a Madrid, porque pensa que vai defender os intereses dos traballadores e é porse no sitio que non fai falta na atención. E quedou claro que ELA non ten ningunha intención de promover iniciativas que transcendan os límites do actual marco xurídico-político, nin nos centros de traballo nin en xeral.

En opinión de LAB, as dúas variables mencionadas están detrás das decisións dELA para derrogar a colaboración. E parécenos necesario que a clase traballadora vasca e Euskal Herria sexan conscientes desta situación. Con todo, coa mesma fortaleza dicimos:

LAB non vai ceder e vai seguir traballando no desenvolvemento da colaboración, naqueles ámbitos nos que sexa posible, tanto con ELA como con outros axentes sociais, sindicais e políticos vascos, para facer fronte á crenza que estamos a vivir e promover a necesaria transición ecosocialista e feminista. Tanto a clase traballadora vasca como o País Vasco así o demandan.