Nos últimos días do mes de xullo, os amigos achéganse ao funerario de Atharratz para ver por última vez con carne de óso ao mesmo Panpi Intzagarai, que construíu a compañía da súa esposa Mariseri e que o seu heroe levou con 68. Estaba na habitación cara a cara, de forma táctil, nin cristal intermedio nin outro aparato, coma se estivese deitado, o noso vello Panpili, encima a ikurriña, a cinta negra e o adhesivo “Euskal Herria Antifaxista”. “Falta tabaco para recoller o cigarro”, dixo alguén, tratando de tragar o momento amargado con tal ansia. Panpili de sempre de Ozaz, co seu precioso bigote, cun aire viquingo. ARGIA coñecemos nun remoto 1981, na vella escola de Ozaz, facendo a revista mensual Egia con Allande Sokarros, Jon Errezarret e Jean-Pierre Duteuil, logo convertida en Abil, que a estrita xente da esquerda quería inarriar a Zuberoa que viña decaendo hai tempo. Gritábase entón “traballo no pobo, vivir no pobo”. Pronto comezaría a traballar en imprenta coa pequena editorial Lantzer en Errezarret. Na cooperativa Lasarte-Oria Antza lembran as visitas de Panpili e os libros de pastorais que han impreso durante moitos anos, a colaboración transfronteiriza. Nalgúns destas viaxes de traballo apareceu Aña coa súa primeira muller, falecida nun dramático accidente de autobús.Durante case vinte anos exerceu tamén litixios no pobo, de 1995 a 2014, desde tempos nos que non había moitos electores nacionalistas. En 1850 Ozaze-Zuhara contaba con 471 habitantes, reducidos a 71 para 1982. Hoxe ten 86, aínda que ningún deles foi suficiente o soño e a alegría de prohibir a un fuxido xeneroso. Cando se abre a súa morte, nos últimos días sargóricos do limiar do estiércol, reuníronse persoas de todo tipo que se dedican aos esforzos culturais de Panpi Intzagarai, aos campesiños militantes, ao sur e ao norte ben probados sasis, aos franceses fecheiros do cencerro como España, aos que nalgún momento achegáronse até Zuberoa en busca de algo moi afastado, a facer uns cantos scapuchos, aos, aos que se descoñecidos do pobo. Vaia xeración produtiva.
Poliorkêtês
Kerobia
Autoproducida, 2025
--------------------------------------------------------
Ultimamente, nestas liñas estou a reflexionar moito sobre a “misión histórica” que debería ter a música... E, dalgunha maneira, que debería facer a arte para... [+]
Baixo o asfalto, flor
Texto: Ilustracións Mónica
Rodríguez: Rocío Araya
Tradución: Itziar Ultzurrun
A fin de contos, 2025
Larretxeatarren oinordea da, aizkolari, harri-jasotzaile, txinga-eramale eta, oro har, herri-kirolari handien ondokoa. Patxi du aita; Donato, berriz, osaba. Hasier Larretxea, aldiz, da gizarte langile, da idazle, da homosexual. Harro beharko genuke denok.
Os himnos, esas modalidades de canto concretas, belas e perigosas, tenden a estar dirixidos a unha comunidade. “Amigos da miña patria e de tempada”, comeza o coñecido poema de Sarrionandia. É, naturalmente, un himno: velaquí a quen se dirixe nun ton solemne que nos pode... [+]
Talvez poidamos dicir que este texto é froito dunha reunión de valoración. Con todo, as reunións de valoración deixan a miúdo o sabor de boca seco e agridoce. É unha tarde de martes sollío. 16:53. Conectamos á reunión de valoración e decidimos introducir un caramelo... [+]
Interview. Auga e area
Autores: Telmo Irureta e Mireia Gabilondo.
Actores: Telmo Irureta e Dorleta Urretabizkaia.
Dirección: Mireia Gabilondo
Compañía: A tentación.
Cando: 2 de abril.
Onde: Salga Club Vitoria Eugenia de Donostia-San... [+]