Pandemia: Unha epidemia, unha enfermidade que afecta á inmensa maioría da poboación mundial ou dun territorio.

Foron días difíciles, estraños e longos os que vivimos desde o 14 de marzo. Unha situación descoñecida, unha especie de pesadelo interminable. De súpeto, dun día para outro, (case) todo quedou. A parede de sempre das nosas casas parecía, sen darse conta, como as estrañas paredes dunha prisión. Parecíanos “normal” un novo e invisible virus que rompeu de cheo o día a día tolo e atarefado.

Aínda me será difícil facer unha análise exhaustivo de todo. Pero persoalmente, isto déixame moitas preguntas e demasiadas sospeitas. Porque en moi pouco tempo sucedéronse moitos feitos que rompen toda lóxica:

O 23 de febreiro, dentro dos entroidos, un dos disfraces estrela foi o do coronavirus. Moitas persoas disfrazáronse, entre gargalladas, deste virus que xa causaba miles e miles de mortos en China. Eran cousas afastadas e non nos importaba… Non imaxinabamos que aqueles chistes e risas pronto se convertesen nun drama ou que o medo invadise os nosos recunchos máis protexidos e máis íntimos.

Durante os dous primeiros fins de semana de marzo, miles de persoas congregáronse en estadios, manifestacións xigantes, competicións deportivas… As autoridades decidiron que non podiamos saír de casa (impuxéronnos) só unha semana antes da data… Aquel virus que causou tanta destrución en China foi, ao parecer, directamente a Italia e ao Estado español, coma se atravesase medio mundo…

A continuación, estes mandatarios comezaron a dar roldas de prensa diaria, ofrecendo constantemente datos e novas medidas que se contrapuñan totalmente. Non estaban rodeados de médicos nin de científicos. Non era en compañía de militares e de xefes de exército: “Todos somos soldados e o rei é a cabeza de todos, temos un inimigo común, imos gañar esta guerra”… As rúas, as estacións de tren, os colexios… baleirárono todo, pero antes de darnos conta, enchéronnos todo de militares…

E desde o primeiro momento o Estado español púxose marcando o seu ‘selo propio’: a centralización, a única autoridade, a aplicación oculta do artigo 155, a geolocalización a través do móbil, os tons e os discursos que parecían da ditadura… Un paso máis na estratexia do medo: a redución de dereitos que xa tiñamos limitados e a intensificación do control social que xa existía.

A cidadanía non podía saír de casa, os pequenos comercios pechos, pero as grandes fábricas e corporacións permanecían abertas, os hospitais estaban a piques de colapsarse e os sanitarios, sen equipo de protección básico, facían o que podían… Fóronse á horta e prohibíronse as feiras, mentres que nos grandes supermercados, sobrecargados de xente, comezamos a baleirar os andeis. Precintáronse os parques infantís e evitáronse abrazos e bicos, cos estancos de venda de tabaco abertos como servizos básicos.

Desgraciadamente, a xente xa empezara a morrer. Moita xente. Especialmente as persoas maiores e en situación de extrema gravidade sanitaria. Os máis débiles. Unha vez máis. Precisamente nas zonas que tiñan maiores problemas de sobrepoblación e sistemas de pensións, miles de persoas foron asasinadas. Sós, moitos fóra de casa, sen a compañía de familiares, sen funerais, facendo insoportables os momentos xa tan duros para os familiares… Miles de mortos na contorna. Os que non volvan. Os que non puidemos despedirnos.

Doutra banda, as cifras de contagios e falecidos empezáronse a ofrecer en todo momento e en todos os lugares, a alargar o confinamento cada 15 días, a desterrar a necesidade de que nenos e maiores saísen á rúa… E si todo isto non bastaba, aos policías da rúa, aos dos balcóns uníronselles os dos balcóns…

Mentres tanto, os traballadores do hospital e das residencias de maiores continuaban na mesma situación: sen facer tests e sen os equipos de protección… Os deputados do Congreso, pola contra, tiñan tests en máis dunha ocasión e recibindo moitos casos positivos… No noso caso, os traballadores dicíannos que desde a dereita vasca, o altofalante leal da patronal, tiñamos que ir traballar, porque a economía non podía parar… E os médicos e enfermeiras, aplaudios, aplaudios. E como non, no medio de todos estes problemas, o tema máis importante e urxente: convocar eleccións canto antes.

Nas últimas semanas ouvimos moitas veces que a COVID-19 sacou o mellor das persoas. Non vou dicir que non sexa así, porque é verdade que hai persoas que o tiñan todo e que deron máis, mostrando unha actitude realmente exemplar. Pero tampouco podemos negar que, ante a mesma situación, tocounos ver o peor de moitas persoas, sufrilo.

Así que o presente é moi preocupante, pero preocúpame máis o futuro. A UTE, o paro, o peche de empresas e pequenos comercios, a crise económica mundial… As desigualdades sociais crecerán e as de sempre sufrirán as consecuencias. Fronte a isto, algúns soñan con que o futuro sexa igual ao pasado, pero eu diría que o futuro será aínda peor que o pasado.

En definitiva, esta pandemia invisible, coñecida como COVID-19, puxo de manifesto (e acelerado) pandemias máis profundas que estaban ocultas na sociedade. E para eles a procura da vacina parece moi difícil.