Despois de sete meses, destes por finalizada a folga. Con que sensación estades?

Bo. O camiño foi longo, moi duro. Nas últimas semanas habemos visto que as cousas se ían volvendo máis lentas, pero tivemos que seguir loitando até o último segundo do partido. Porque Tabakalera e Sedena fixeron unha gran resistencia á concesión mínima. Mañá abriremos a biblioteca, mañá traballando, o cambio será bastante brusco. Estamos a asimilar todo iso nestes momentos, pero contentos.

Escribistes con maiúsculas: “GAÑAMOS!”. Que gañastes? Cales son os eixos do acordo?

Chegar a un acordo foi complicado, xa que eran moitos os factores que facían precarias as nosas condicións laborais. Un dos puntos principais era o salario. Gañabamos uns 18.000 euros ao ano. Alcanzamos un acordo de tres anos, e no terceiro chegaremos aos 24.000 euros. O ascenso é notable, un gran logro, pero sempre desde o punto de partida. Tamén axustamos o número de traballos anuais. Estabamos a traballar nun convenio estatal con moitas horas de traballo. Conseguimos un acordo propio no que o número de horas vai diminuíndo. En 2022 quedará en 1.645 horas de traballo, 97 horas menos que na xornada actual. Tamén obtivemos outros requisitos básicos en calquera outro posto: por traballar en domingo e por antigüidade un suplemento ou unha maior facilidade para organizar as vacacións e o calendario.

Sete meses de folga. Vivides de todo: momentos duros, emocionantes...

Si. Comezamos a folga indefinida o 22 de decembro. Ninguén pensaba que ía durar tanto. Desde o principio tiñamos claro que as nosas demandas eran moi básicas e razoables, e non esperabamos que Sedena e Tabakalera puxesen tanta resistencia. Pero o primeiro mes non recibimos nin unha soa chamada, aí vimos falta de vontade. Nos próximos meses tamén tivemos que pelexar un centavo e unha hora. Houbo momentos moi duros, tanto nas mesas de negociación como na rúa, en Madrid. Por exemplo, cando os ertzainas viñeron identificarnos en Tabakalera.

Bos momentos, sen dúbida. Comezamos a folga con moita ilusión, organizamos moitos talleres na porta de Tabakalera e apareceron moitas persoas que nos apoiaron. Tentamos manter a intensidade inicial, pero non é fácil. Despois tomamos outros camiños. Responsabilizándose, por exemplo, dos políticos do consello de administración de Tabakalera. Eses primeiros momentos e o apoio que recibimos desde o mundo da cultura ao final foron os momentos máis bonitos.

Relacionastes a vosa loita coa precarización da cultura e ese ámbito de traballo. Recibistes moita sorte da cultura.

Nas respostas e mensaxes de felicitación que recibimos agora démonos conta de que nestes meses convertémonos/convertémosnos nun referente da precarización da cultura. O que a xente nos di é que a loita non se fai só no metal ou noutros ámbitos; si organizamos tamén na cultura e sumamos forzas, pódense conseguir cousas. Queremos crer que moita xente se viu reflectida en nós. A nosa experiencia pode animar a que a xente que traballa subcontratada e precarizada en mil lugares póñase en marcha.

Sedena, Tabakalera, institucións, partidos. Moitos axentes estiveron implicados nesta loita.

Desde o principio custounos determinar cal era o noso interlocutor directo. Antes de comezar a folga dirixímonos á dirección de Tabakalera: "Vós non sodes traballadores de Tabakalera, teredes que resolver o conflito laboral coa vosa empresa", respondéronnos. Pero a responsabilidade era súa. A biblioteca Ubik era o servizo máis utilizado de Tabakalera e eles decidiron subcontratala. Sedena dicíanos que non podía facer nada se Tabakalera non aumentaba o seu financiamento. Os representantes políticos do Consello de Administración en parecidos termos. O Consello está integrado por quince membros, cinco do Concello, cinco da Deputación e cinco do Goberno Vasco. Todos nos dicían: "Sabemos que as vosas condicións son moi malas, pero debedes entender que estamos aquí quince –a maioría deles de PNV e PSE- e que é difícil chegar a un acordo entre nós...". A comunicación entre todas as partes foi difícil e lenta. Nós expomos reunirnos co tres para facilitar iso, pero non quixeron. Tratábase dunha decisión tomada á mantenta, coa intención de alargar o conflito e de molestarnos, posto que entre eles houbera comunicación.

Estes aspectos seguen apostando claramente pola subcontratación. E aínda que consigamos o que conseguimos, mañá cando empezamos a traballar as nosas condicións de traballo serán moito peores que as de calquera traballador contratado directamente por Tabakalera. En canto ao soldo, en canto á hora... Por exemplo, os soldos: dentro de tres anos chegará aos 24.000 euros; un empregado de Tabakalera cobra uns 30.000 euros ao ano. Despois de sete meses conseguimos chegar a ese mínimo de dignidade, pero as condicións laborais seguen sendo malas. Cando se estea traballando no servizo máis utilizado de Tabakalera.

“A loita merece a pena”, concluís publicamente.

Aínda que foi duro, se non tomásemos a decisión de loitar a maioría de nós deixariamos o traballo para tentalo noutra parte, como xa fixesen moitos compañeiros antes. Eliximos porque criamos no noso traballo e no proxecto de Ubik. Desde entón, a folga uniunos máis que o traballo. Estamos moi contentos co camiño percorrido, aínda que haxa grandes descensos na casa de cada un, na familia, como grupo entre nós. Pero hoxe é o día que vemos que si, volveriámolo a facer. Asinamos un acordo de tres anos. Dentro de tres anos veremos a resistencia que pon para mellorar este acordo, e entón veremos si hai que volver pór en marcha aos mediadores ou si imos estar en condicións de solucionalo nunha oficina.