Como veu o pai ao País Vasco?

O meu pai veu ao País Vasco ao dezasete anos para estudar medicamento, e nesa época coñeceu á miña nai. Empezaron a relación, casaron e aquí estou eu.

Como lembra os relatos sobre Palestina que recibiu do seu pai cando era neno?

Como sabedes, en Palestina as cousas son difíciles, e moitas veces tento non escoitar nada do que ocorre. A vida é moi diferente aquí e alá. Afortunadamente, puiden ir velo alí cos meus propios ollos. Hai cousas que son moi bonitas, pero tamén ves cousas raras, e déixache un corpo estraño.

Cando fixeches a túa primeira viaxe a Palestina?

Fun por primeira vez o ano pasado, a finais de xullo. Foi unha viaxe dun mes e quedeime fascinado. Foi unha experiencia incrible para min. Con todo, nos aeroportos tiven medo.

Por que?

Para ir a Palestina tiñamos que entrar polos aeroportos israelís e os policías tentaron intimidarnos durante o interrogatorio. Ademais, as miñas raíces son de Gaza e ameazáronme con dicirme que non volvería. Preguntábanme continuamente que relación tiña con Hamás. Eu contesteilles que ía xogar ao fútbol. Nos últimos controis, con todo, a cousa fíxose máis fácil.

Como vivía a súa familia a chamada do seleccionador palestino?

Ao principio sorprendeume moito, porque non mo esperaba. Cando recibín a primeira chamada non lle crin e interrompina. Cando me chamou por segunda vez, empecei a crer e púxenme moi nervioso. Tiña un agregador do equipo de fútbol palestino no outro lado do teléfono e deume unhas breves explicacións sobre a elección do árbitro. Aos poucos fun gañando terreo, e celebrámolo de alegría.

Como foi até agora a fase de clasificación?

No primeiro partido conseguimos derrotar a Usbequistán. Empatamos contra Arabia Saudita e perdemos o resto de partidos. Imos os últimos con catro puntos, pero vendo que nos partidos de ida conseguimos puntos contra os dous países máis fortes do equipo, estamos con moitas ganas de xogar os próximos partidos.

Tamén traballa coa selección vasca.

Si, fun seleccionado para o equipo amateur da selección vasca, e enseguida temos o seguinte partido en Las Rozas ante a selección galega e trataremos de clasificarnos para a seguinte fase. É moi especial xogar coas seleccións de Palestina e Euskal Herria, é un momento moi bonito para min.

Que diferenzas ves entre Palestina e Euskal Herria?

As principais diferenzas que observei na vida cotiá da xente, xa que a vida de aquí e a de alá son moi diferentes. A verdade é que en Palestina non hai tantas cousas que facer, e a vida que fan fóra do seu traballo é moi diferente. A vista que teñen é máis antiga e por primeira vez ao ir faise estraña.

Que importancia ten o fútbol e a selección para a xente nun país cun modelo de vida tan amplo?

Para moita xente o fútbol é todo. Cando chega un partido a xente está impaciente e cando metemos un Gol todos festéxano con entusiasmo. Son afeccionados ao fútbol e para nós é moi importante, xa que en todos os partidos o campo desbórdase e axúdannos moito.

Parece unha maneira de escapar a esta cruel cotidianidad.

Desgraciadamente, a vida e os acontecementos son duros, sofren moito cada día, e á fin e ao cabo o fútbol é unha das formas de escapar desa cotidianeidad; ponse moi contentos antes dun partido.

O mundo do fútbol parece estar tolo ultimamente: En Vallecas, o árbitro suspendeu un partido por insultos racistas a Iñaki Williams, logo berros de solidariedade en Tenerife…

Entre todos temos que tentar sacar cousas negativas do fútbol. O fútbol é fútbol e temos que tentar evitar este tipo de expresións. A xente ten que ir ao campo a ver o partido e non a dar berros racistas a un xogador. Pero desgraciadamente a cousa segue así.

Os futbolistas que xogan na terceira división e nas categorías inferiores moitas veces teñen que compaxinar o deporte con outras cousas. É así no seu caso?

Si, estudo Enxeñaría Química en Leioa, en terceiro curso. Tento compaxinar o fútbol cos estudos, é difícil, pero estou a conseguir que os dous saian adiante, e estou contento.

Ves ben o futuro no mundo do fútbol e a enxeñaría?

Tentarei compaxinar as dúas como até agora, pero tentarei subir ao fútbol, sempre sen deixar de lado os estudos.