Din que na democracia liberal baseada nos dereitos persoais non se pode impor unha vacina contra a COVID-19 a toda a sociedade. Pero cada vez estamos máis convencidos de que, aínda que sexa por vías indirectas, está a facerse un camiño oposto en todos os recunchos do mundo, sexa cal for o modelo de gobernanza que se queira. De feito, vivir sen cartón sanitario está a facerse cada vez máis difícil, enfadando a moita xente.

O cartón sanitario xa se converteu nun requisito para cruzar a fronteira de varios estados. Tamén é imprescindible para o transporte público ou privado noutros lugares. Na maioría dos casos, para acceder aos principais eventos culturais e/ou deportivos é necesario non ter nada que dicir. E, por si non fose suficiente, está a facerse ineludible a incorporación a máis oficios ou profesións. E así, até onde imos? Até o punto de prohibir vivir sen cartón sanitario?

Talvez o problema non radica principalmente na obrigatoriedade da vacina, senón na imposición que se realizou para garantir devandita obrigatoriedade. Porque, quen, onde, como e para que tomaron a decisión de crear o cartón sanitario que logo aprobaron os Parlamentos e convertela en obrigatoria? Con que obxectivo fixérono?

A obrigatoriedade do cartón sanitario non foi o resultado dun amplo debate social entre todos, senón unha nova medida imposta pola industria farmacéutica para seguir facendo negocio, ofrecendo ás forzas de seguridade un medio excelente para asegurar o control da sociedade. Non esquezas que falamos do cartón sanitario e do seu uso e non da vacina.

Si entre todos e todas decidimos recortar dereitos individuais en beneficio do interese colectivo, e facémolo moitas veces e en mil temas, é obrigatoria a imposición? Se o cartón sanitario é unha imposición, a obrigatoriedade é porque, á marxe do consenso social, unha minoría no poder tomouna en defensa dos seus intereses.

É dicir, se aceptásemos o camiño para acordar e controlar entre todos a creación e o uso do cartón sanitario, a necesidade non se converteu nunha imposición. A imposición sen este tipo de procesos sociais garantistas é a coacción a todos, o cartón sanitario, o sistema que controlan uns poucos gobernantes e empresarios para garantir a fame de poder e de negocio.

A súa mensaxe é claro: se queres ser dono de todos os dereitos, necesitas o cartón sanitario. Non é unha ameaza, é unha auténtica imposición política. Se non fose suficiente, o que se opón ao uso do cartón sanitario que crearon, do mesmo xeito que o que non se insere, será insolidario, egoísta, reaccionaria, socialmente e politicamente perigoso…

Tal e como están a colocar as cousas, a quen no futuro denegue o cartón sanitario someteráselle a unha represión violenta e a unha exclusión social. Seremos cidadáns bos ou malos en función do cartón de saúde… E todos nos queren converter en xuíces. Co cartón sanitario, o que se pretende é pór en marcha un apartheid sanitario. Non hai máis que ver o que se está facendo cos mozos.

E como van orientar “no terceiro e cuarto mundo” esa política impositiva do cartón sanitario que queren conducir “no primeiro mundo”? Porque o problema é planetario. Alí hai millóns de cidadáns dispostos a ser vacinados, pero non teñen vacinas. Aquí quen queren impor o cartón sanitario son os que condenaron a millóns de persoas á miseria, á precariedade e á pobreza. Para eles nin traballo, nin casa, nin auga limpa, nin condicións de saúde, nin servizos, nin educación, nin osíxeno, nin xiringas, nin vacinas, nin nada… pero no futuro si o cartón sanitario. Os dereitos volvéronse a converter nunha cuestión de clase.

Mentres tanto, as autoridades e as empresas sanitarias están a reforzar o camiño cara a un negocio redondo. A televisión francesa di que Pfizer gañou 30.000.000.000 de dólares… Non é suficiente, e que xa non abonda con que se vacinou dúas veces… Antes de que termine o ano teremos que vacinarnos por terceira vez, porque así o prometen eles. Teremos que pór as tres vacinas para obter o cartón sanitario?

O cidadán que non dispoña do suposto cartón sanitario, converterase automaticamente en sospeitoso para o sistema e as forzas de seguridade, e non por motivos sanitarios. Os algoritmos que utilizan as novas tecnoloxías unirannos pronto na mesma cadea á poboación que non está disposta a ceder ante os intereses da máquina económica, mesmo porque non temos cartón sanitario.

E se as cousas empeoran, aumentando o control social, vannos a acabar co confinamento, o toque de queda ou as vías de protesta social en nome da seguridade sanitaria. E quen será o que se enfrontará a unha ameaza deste tipo? Se non se toma a medida, o suposto cartón sanitario converterase nunha ferramenta que nos condicionará todo o futuro.

Eu son contrario á imposición pero defendo a obrigatoriedade. Por iso estou a favor da vacinación, estou vacinado e estou a favor do cartón sanitario, pero para facer un bo uso e control comunitario e en ningún caso para ese sistema que queren facer. Por tanto, protexerei aos que non queiran vacinarse ou non queiran utilizar o cartón sanitario.

Eu creo que liberalizar as patentes privadas de vacinas e empezar a ser partícipes consultivamente das principais decisións que se toman, sería dar o primeiro paso na ponte de paso da imposición á obrigatoriedade.

* Joseba Álvarez é membro da esquerda abertzale