Recentemente, o pai dun grupo de salvaxes homófobos asasinados a puñadas ou patadas en plena rúa, rexeitou a proposta do Concello dA Coruña de levar o nome do seu fillo por unha rúa da cidade, tras reunir 20.000 firmas en vinte e catro horas. Parece que o pai do mozo asasinado non quixo desexar tanto protagonismo á memoria do seu fillo, coma se estivese persuadido de que o nome dunha rúa non era o axeitado, senón que era absurdo. “Moi ben decidida”, foi a primeira que me veu á mente, xa que creo que os nomes das rúas das cidades deben corresponder aos individuos destacados en diferentes ámbitos ao longo da Historia polas súas accións e virtudes. Dito doutro xeito, quizá un pouco cru; creo que as rúas teñen que levar o nome de quen fixeron algo, e sobre todo algo para o ben da sociedade local; pero non, algo, dáme igual que, o que fixeron, por incrible ou doloroso que sexa. Samuel é un mozo galego que foi vítima dunha intolerancia inhumana e intolerable, terriblemente cruel, desapiadado, absurdo e asasinado, un deplorable asasinato sacudido á sociedade. Con todo, sería válido un rueiro con nomes de vítimas? Non sería seica un pouco decepcionante, un pouco triste, inoportuno descubrir unha cidade na que os nomes das rúas lembrarían constantemente o accidente, a inxustiza e o terror? Non hai outra forma ou lugar máis digno para homenaxear adecuadamente a memoria das vítimas?

Por outra banda, esta anécdota sobre o rueiro dA Coruña lembroume outra, que era a máis apropiada para reflexionar longa e profundamente sobre o que hoxe en día é verdadeiramente recordatorio a través de todo tipo de monumentos: Un monumento en honra ás mulleres que noutro tempo lavaban roupa no fregadero dunha aldeíña alavesa. Todo o mundo merece un monumento? Todo é un recordo en si mesmo, por moi comúns que sexan os motivos nas nosas rúas, prazas ou esquinas?

Así as cousas, ocorréuseme de súpeto, xunto á casa de campo que a miña sogra ten nunha aldeíña do interior de Asturias, un monumento a un ex alcalde que facía moito tempo non sei que construír, ou talvez derrubarse, e sobre todo ridículo. É máis, o recuncho abandonado e miserable do monumento foi pronto nomeado "praza", cunha inevitable celebración municipal, incluíndo, por suposto, aos gaiteiros, para dignificar en certo xeito a memoria do ex alcalde.

Desta maneira, e aínda que volvamos ao tema, a cuestión é si todos e todas merecemos un recordatorio como recordatorios ou non. Ou, dito doutra maneira, si a xente merecésese un recordatorio por facer cousas finas, como lavarse a roupa no fregadero, que merecería a pena a xente que fai cousas ben reais, como verdadeiras obras mestras ou artistas, investigadores ou o que sexa, que fan descubrimentos para o ben da nosa sociedade? Ou seica se trata de equiparar, por medio de presentes e recordatorios, custe o que custe, todas as dilixencias, convertidas case por casualidade en mérito, tanto as ordinarias como as extraordinarias, a favor de catro gatos ou de todo o xénero humano, que non nos emocionan, asómbrannos ou nos entreteñen, como nos fan mellores individuos? Non é esta unha tendencia cada vez máis evidente a última da suposta rebelión igualitaria de masas humanas que o pensador español Ortega e Gasset explicou hai tempo, unha especie de chifladura, pero iso si, sempre abaixo, no engano, porque se esqueceron de que ninguén se poida sentir en serio, seica o deixaron atrás, todos quéixanse, están amargados, ninguén pode lembrar á fulana, á sandía e á besta? Todos da mesma acha, todos gritando que os nomes de xente tan humilde como nós estean á altura dos grandes nomes da historia, todos especiais e sobre todo recordatorios. Por tanto, todos merecerían un recordo, por exemplo, a científica A túa Youyou, que en 2015 recibiu o Nobel de Medicamento por inventar unha vacina contra a malaria, ou as vendedoras ambulantes que vendían morcegos para comer no mercado de Ningbo, onde naceu.