Benito Lertxundi

Noite de celebración

Cando: 26 de novembro.

Onde: Baluarte (Pamplona).

------------------------------------------------------------

Os pamploneses estamos a achegar o Nadal co bardo de Orio, aínda que nos últimos anos hase difuminado a pandemia e a frecuencia anual do outro tramo. Antes e despois do concerto, da mesma maneira. Non se pode despedirnos de non asistencias calquera das persoas que nos atopamos de camiño ao concerto ou recentemente saídos. Descoñécese a data da súa última incorporación no tres ou catro últimos períodos.

De pé no tablado de pouco máis de 80 anos e dúas horas e pico. Cada ano máis apagado, máis débil, menos presente. Pero teñen lugar eses adxectivos? (Pouco máis de 80 anos e dúas horas e pico). Benito Lertxundi foi un dos participantes da nova canción vasca na nosa casa. Sempre foron guayas os Laboazale, pero que lle imos a facer, así foi como nos tocou. A súa voz puxo a banda sonora á nosa infancia, deleitou as súas voces (non tanto para a nai) moitos das longas viaxes do coche, a súa voz canta a canción que o seu pai quere que se poña no seu funeral.

Dous irmáns Zeberio, Olatz Zugasti, Anxo Unzu, Pello Ramírez… Calquera pode estar rodeado destes tranquilos. A xente chegou a ver a Benito, pero o Benito do século XX, case ninguén da contorna canta unha canción nova. Teño a sensación de que Lertxundi é a admiración dun artista morto, pero vivo.

As voces de Intza Unanue e Olatz Zugasti cobran cada vez máis protagonismo, Lertxundi move a ponte antes de terminar a canción para a seguinte, cada vez hai máis pezas instrumentais, en lugar de dar o principio dalgunha canción ha declamado… Non sei si metaforicamente están, pero aos poucos desaparece da táboa Ez dok amairu. Non hai crítica algunha, insisto, a ver quen é capaz de andar así a esa idade…

Cando empezou a cantar convidáronlle a acudir a un festival jotero desde Tudela. Foi o ano 1968-1969 e o oriotarra tiña a súa primeira vez en Tudela. Entón coñeceu a Ribeira e uns días despois creou o canto homónimo. Despois de pasar os anos sen cantar, ofrécelle hoxe ao Xefe da Cidade, despois de que a súa muller lle haxa despreocupado de Orio a Pamplona.

Dixen que non coas noticias, pero cando Jaun Baruak, (sen autoteos) Mirotzak, ou as primeiras pistas de recoñecemento de Nere, unha moza querida do pobo, Baluarte leva uns segundos. Diría que deu a explicación dunha posible rede flag, pero non confirmarei nada.

Tras 30 cancións saímos á rúa fresca do domingo de novembro. Alguén decepcionado, emocionado, non pode nin vir con ganas de repetir con outro atardecer frío de outono ou inverno do ano que vén.