Teño que ir á barbaría”, pensei ao principio de curso, e non fun. Comecei co pelo longo e acabei da mesma maneira (a metade do camiño fixen un mohín cara abaixo e corteille un trocito. Ninguén se deu conta. Nin eu tampouco). Ocúltame si fáltame o xesto e, sobre todo, non teño por que preocuparme do que me quita, o que me dá, así que o que perdería si córtamo. Non son máis atractiva, pero tampouco o son menos, en todas as frontes que che atraen, ou o contrario. Sen necesidade de moderar un novo cambio, os retos serían suficientes para manter o equilibrio.

O desaugadoiro da ducha se obstruye cada dous días, logo acumúlase a auga e por baixo da porta se encharca todo o cuarto de baño. Estiven en pleno inverno co pelo húmido, porque non se pode secar ben si un quere chegar a tempo a algún sitio, e ademais de prepararse a si mesmo, ten que conseguir que un neno se prepare, e si non quere levantarse demasiado pronto (como se deitou vostede). O secador deixou de tentalo en febreiro. Tiven que comezar a frustrar unha noticia. Antes de empezar póñome a cabeza envolta nunha toalla, solto o pelo e móllome a roupa toda vestida. Méteseme na comida. Cando me quito o xersei tírame do pelo. A vida que me fixo vir de decisións tan equilibradas fixérame calar, e como non fun á barbaría teño agora guechos de pelo máis curtos no lugar dos claros, grises, coa punta rizada (para ver mellor), que me dan a forma das bruxas das películas. Aparecíanseme as que parecen bólas de pelo de gato na lavadora cando limpo as sabas. Miñas.

Fíxome graza por primeira vez cando sentín o piollo, e boteime a rir dos meus preocupados pais. Ían aparecendo cada vez máis rápido, pero non desaparecían. Fago tratamento unha vez á semana, con insecticismo. O primeiro día sentín os primeiros picores afastados, e rascaba e rascaba, o veleno que cheiraba a deterxente doíame, tiña feridas. Anhelo agora un alivio da dor semanal: prefiro a dor. Comecei a sentir os grans. Mirei en Internet para ver si os piollos, co tempo suficiente, fabrican receptáculos para pór ovos debaixo da pel; ou os almacéns Goibi, eu, este trapo divino, poden especular con dose de insecticida ata que traia a subministración semanal. Agora teño un picor non só na cabeza, senón en todo o corpo, e ráscanme e sáenme grans (mirei en Internet para ver si os piollos poden estenderse por todo o corpo). Nunca vin un só bicho.

Agora, uns guechos de pelo máis curtos, outros de corte irregular, patos, ovos de piollos, grans e sangue… dáme vergoña ir á barbaría. Porque me preguntarán alí o que me preguntan en todas partes: “Pero, querida, como non antes…”. Antes. Pois si, non! Que me amen por outra cousa! Pero onde. Que terei que compensar para manter o equilibrio. Ou que non me amen. Tres meses de verán. Calor. Ir á barbaría. E para que non me…