Tanto Gorka, David e Galder como os ollos brillantes dos oíntes. Unha vez máis, disposta a subir a adrenalina, pero cun pouco de vertixe para comezar o concerto que apesta o final. Con todo, viñemos e non podiamos disimular a risa.

A emoción hase condensado, e non só porque fai dez graos máis dentro que na rúa. O encanto das salas pequenas tráenos a suor, o rozamento e a fermosa sensación de ser elixido ao terminar as entradas en media hora. Hoxe viñemos a dalo todo e non hai volta atrás. Gorka parece un neno moi pequeno, vén como orador, sen filtros, bailando, sabendo que xoga en casa en Navarra. E tamén quere facer gozar ao público como un neno pequeno. A súa risa non desapareceu en toda a noite.

O concerto arrincou con enerxía, coa compañía moi preto e con ganas de rir, quentando as forzas desta última xira en salas pequenas. Si calo, unha catedral, Libre. Non lembro a orde das cancións. Pero si, os aplausos conducen á noitiña. Aprende, Biziraun, Spoiler! Oreka, Toro (ímonos a Berlin! Aplausos antes, despois, entre outros. Non o bastante para agradecer, o bastante para liberar a alegría. Non todo vale, Sols o poble salva ao poble, Ver até.

O tres músicos marcháronse cando a sala parece que está a piques de rebentar. As camisetas están pegadas ao corpo, a bruma nas lentes. Pero Gorka, coa guitarra na man, aparece antes de respirar. Regalou palabras de agradecemento á cidadanía de Larraga por acoller tan humildemente, tan dulcemente, para plantar sementes da memoria. Para non esquecer a historia agarrouse a ese gran de area que cada un pode ofrecer, como solista, para ofrecer ao pobo de Larraga a canción Marabillas. Pel de galiña na pel, os ollos brillaban aínda máis.

Case dúas horas despois escoitáronse os primeiros acordes que anuncian Oihu. Coa ilusión dos nenos pequenos, pero coa mesma intensidade coa que se vai a vivir algo que vai acabar, o público entregouse até o corpus dese sentimento tan difícil de explicar e que queda despois de habelo dado todo.