Onintza Enbeita tráenos o bertsolarismo de casa, diluído nunha fórmula madurada de xeración en xeración. Sobre o escenario, con todo, é o individuo o que debe dar o fol ao lume da transmisión. Na final de Miribilla, escoitamos a Onintza, sen peso do apelido, que leva todo o máis alto o seu estilo. O campión recoñeceu tras a sesión que os temas lle chegaron dun tamaño razoable, coma se o “cosmos” se puxo do seu lado.

“Todos vos tomastes por tolos, pero o tema en solitario era bardi deutsu”. A verdadeira Onintza case o é, segundo admitiu el mesmo. Cantou con naturalidade, amontoou puntos e acalorou ao público: “Pero eu a quen teño que pedir permiso agora/ Quero saír de min mesmo, o que fun”. O de Muxika tamén estivo moi ben no día de onte, sacando o tema, contestando ao seu compañeiro e sacando ideas moi afiadas. En cambio, Etxahun Lekue, o segundo, estivo máis irregular que outras veces, e non puido brillar.

Foi unha final igualada, así llo anunciaron tamén os prognósticos. Onintza Enbeita e Etxahun Lekue chegaron á final, pero os demais non quedaron lonxe. Máis que nomes, o máis xusto sería destacar o octeto. Terceiro foi Xabat Galletebeitia, elegante e orixinal como sempre. En cuarta e quinta posición finalizaron empatados Jone Uria e Nerea Ibarzabal. O obxectivo era ir arriba, pero faltoulles un chanzo. Miren Amuriza tamén é capaz de máis, pero nalgúns exercicios estivo á altura dos mellores, por exemplo no da decena.

Mención á parte merecen Eneko Abasolo Abarcas e Aitor Bizkarra. Entraron na final no último momento, o de Iurreta levaba sen pasar das semifinais desde 2010, e Bizkarra xa tiña a primeira final. Foron sétimos e oitavos, aínda que algúns dos seus versos foron máis aplaudidos polo público. A calidade das finais non a establecen só os gañadores. Si do mesmo xeito que o primeiro, o oitavo tamén destaca, entón é cando o afeccionado goza.

Ademais dunha final igualada, a de Bilbao foi unha final igualitaria por cuarta vez consecutiva. Esta vez si, unha muller púxose a txapela de Bizkaia. Tamén llo puxo o seu tío Jon Enbeita. Onintza foi campioa durante polo menos dous anos e prometeu que todo o agarimo que recibiu volverase da praza á praza.