Shabaka Hutchings produciu o pasado ano o álbum We Out Here, que reúne o son de Londres, e no que atopará –ademais de Hutchings e García– as principais referencias desta escena: Theon Cros, Moses Boyd, Ezra Collective, Kokoroko, Joe Armond Jones, Triforce e Maisha (a falta quizá, Yazz Ahmed e Kamaal Williams). Composto por nove cancións, García colabora en cinco delas –todos queren a súa elegancia–. Os músicos axúdanse mutuamente, explorando xuntos novos camiños.

Onte á noite tivemos a oportunidade de gozar do Jazzaldia de Vitoria cun gran concerto de hora e media de duración. Forza e suavidade, transo e espiritualismo, danza e ritmo, virtuosismo e silencio. A pesar de que o Teatro Principal de Vitoria-Gasteiz non está cheo do todo, os aplausos e os aplausos enchen a sala tras os sós de cada músico.

Sam ‘Barrel’ na batería Jones, en concreto, xogando e divertido. Daniel Casimir en base ao contrabaixo amplificado, robusto e redondo. JOE Armond Jones isats piano e Rhodesean elegante, perigoso e elegante. E Nubya García, estrela. O silencio, ademais de aproveitarse ben, vai desde os gravados do tenor até os aguiluchos, chegando a golpear as notas que pouca xente consegue. Presenta secuencias de notas rápidas, ao estilo dos clásicos, e aguántaas ao longo e ao longo, nas tensións e harmonías máis fermosas.

Realiza bellísimas pezas de jazz modal espiritual, que poden estar cerca do hard bop, introdúceche de súpeto ritmos jamaicanos e afrobeat, e o hip hop seguido. E sen afastarnos dos cimentos do jazz, coma se estivésemos a atopar a un Coltrane contemporáneo.

Todos estes novos músicos londinienses saíron da escola Tomorrow’s Warriors. É unha escola para que os adolescentes aprendan jazz gratis, coa sospeita de que o jazz é discriminatorio desde o punto de vista de clase, xénero e raza, para ofrecerlles unha alternativa. Non hai futuro sen infraestrutura.

Empezaron a facer xogos coa electrónica e grazas a esta mestura de estilos está a popularizarse un estilo ao que se lle atribúe elitismo. Aínda que pareza raro para os vascos, o jazz está fóra dos festivais estivais, e está relacionado coa cultura popular, os clubs e a mocidade.