As cousas non son fáciles de ser, e será por unha ou outra, pero ultimamente mordín a lingua máis do debido por dúas cousas: a cultura do sold out e o FOMO, que quizá hai que explicar porque non llo dixen tantas veces: o medo a non ser parte dunha experiencia concreta e por iso, en inglés, a sentirse marxinado. Cando estes dous fenómenos únense aos retornos dos grupos musicais que xa pasaron pola nosa esfera, desbásteme máis a mordida.

Hai uns meses liamos a Ruper Ordorika as Claves. Ao redor da volta de Errobi a dar algúns concertos, falando en xeral do regreso dos vellos grupos, dicía: “Non se que está a pasar. Dubido que nos mostre a nosa debilidade, que nos mostre máis a debilidade que o noso valor. Creo, con todo, que hai xente que o está pedindo, e evidentemente, porque venden entradas”.

Na memoria temos leste outro máis fresco. Miren Amuriza falaba así na interesante entrevista que lle fixo Leire Vargas ao fío do último libro: “Creo que un dos maiores perigos da nostalxia é a idealización do pasado. Nos últimos anos e sobre todo desde a pandemia, nos que se destacaron os discursos apocalípticos, parece que o mundo estará sempre igual ou peor que agora e, por tanto, todo o anterior era mellor. E iso non é así. Tanto a anterior como a actual teñen as súas luces e sombras”.

Buitraker, o Autobús Máxico e os grupos de música Never Surrender volverán actuar no escenario do último Hatortxu Rock que se celebrará en xullo. Non teño nada en contra destes grupos, nin tampouco contra o festival. Tampouco se que pensan Amuriza e Ordorika sobre o tema. Pero a min chámame a atención que un festival destas dimensións e percorrido teña a tendencia de recuperar aos vellos grupos e que se pretenda dar un voto desa clase a esta iniciativa. E a inclusión dos medios de comunicación neste xogo. Non é a primeira vez. Nesas ocasións véñenme á memoria as palabras de Ordorika: si todo isto non mostra máis o noso punto débil que fortaleza. É posible que toda esta liturxia baséese nunha falta de proxección cara ao futuro, que sexa reflexo da nosa carencia. O certo é que hai que conservar sempre o que se tivo en algures e nalgún momento.

Pero non había predicación. E unha segunda dentada na lingua. Si volve Itoiz ou algún outro grupo, sen dúbida, este articulista estará no lugar que lle corresponde. Peso da nostalxia. E tamén a nostalxia do que nunca viviches. Todos eles están contidos no ditxosoko FOMO.