Alí, desde hai varias semanas, fondeada ou sufrindo no estanque, atópase outra embarcación filipina, Teresa Magbanua, nova neste caso e a máis grande das que dispoñen actualmente Filipinas. China considera que estas augas e os arrecifes de Xianbin, do mesmo xeito que os de Ren, pertencen á súa soberanía, e que alí está sen autorización o buque filipino, pois a súa opinión é claramente oposta.

A diferenza da deteriorada Sierra Madre, Teresa Magbanua conta cunha mobilidade, operatividade e tripulación completa. E iso fai que o “xogo” cambie radicalmente neste caso. A China non lle serve a “táctica de asedio” (para que o destacamento dunha ducia de soldados que hai alí deixe a ruína) que lle impuxo ao primeiro, e que, a paso de paso, está a estreitarse, no caso do gardacostas que tamén se pode abastecer de helicóptero.

E iso é o que fai que o conflito de Sabina Shoal véxase distorsionado: xa se produciron varios choques entre barcos dun e outro lado. Cada parte, como non podía ser doutra, comete a culpa. Non houbo perdas humanas, pero si danos materiais. Evidentemente, Chinesa gana con forza, tanto polo número de barcos que pode utilizar para a persecución como, o que pode ser máis importante, polo seu tamaño, no caso dos máis grandes gardacostas.

Pero para entender completamente o problema, hai que ter en conta que Estados Unidos e Filipinas, que até 1946 foi a súa colonia, teñen desde hai décadas un tratado de defensa mutua si a un deles agrídelle un terceiro. E non só é evidente, senón que en Filipinas algúns din en voz alta que iso hai que facer posible. O papel de Teresa Magbanua compréndese facilmente.

A amizade verbal de Estados Unidos, Xapón e, máis recentemente, da Unión Europea non lle falta a Manila... Pero a partir de aí hai que contar, e parece que nas últimas conversacións Wang Yi e Jack Sullivan deron todo o tempo niso.

A crise do Mar do Sur de China, que até agora se foi "en branco", dixo. Porque adoita ser branco, polo xeral, e nos países dos que falamos, a cor do casco dos gardacostas. A raia divisoria correspondente, con inscricións e números. Aínda que a súa estrutura adoita ser a dos buques de guerra, son moi rápidos os armados, sempre con armas defensivas. En canto ás autoridades civís, non son propias do seu propio exército, senón do mando das mesmas. E durante toda a crise, ningún “barco gris” ha aparecido por ningún lado nos escenarios.

O gris é a cor dos cascos dos buques de guerra. E iso sería, case inevitablemente, se aparecesen os barcos estadounidenses no Mar do Sur de China. E o gris chama ao gris.