Como ve este ano a compañía Jaizkibel?

Cada ano somos unha compañía máis grande, sinal de que é unha compañía sa e viva, que reúne a cada vez máis xente. E a compañía non é só a que imos dentro, senón a que está fóra, e nos ensaios deste ano habemos visto que a rúa está viva, prevemos o 8 de setembro.

Desde o alarde tradicional xorde tanto a proposta da asociación Alarde de Todos como a proposta do grupo Saindua solicitando a participación das mulleres no alarde.

Vemos que desde cada vez máis sitios diferentes chegamos á mesma conclusión: as mulleres teñen que participar nas festas como os homes. Sempre son positivas estas achegas, aínda que temos discrepancias coas propostas presentadas, pero son a base para canalizar o diálogo que desde hai tempo esiximos na solución e crear un espazo compartido. Obsérvase que todo aquel que reflexiona sobre o tema é consciente da realidade: as mulleres non podemos participar en igualdade e hai que pór fin a ela.

Vistes menosprezada a compañía Jaizkibel nas formulacións do Santo?

É evidente que non é unha proposta xurdida de Jaizkibel, senón que foi creada por persoas que puideron estar en posicións opostas a Jaizkibel, pero non o sentimos en contra de Jaizkibel, xa que se recoñece a Jaizkibel como un axente de interlocución. Como dicía, a proposta permite dialogar, dar cabida a diferentes opinións, e o máis importante, facer ver que a opinión monolítica que algúns creron está a cambiar tamén entre elas.

Pero “entre eles” a Fundación Alarde negouse rotundamente a estas opinións que están a cambiar…

É unha clave importante: quen son os que gobernan? Quen decidiu darlles lexitimidade para explicarlles como representantes de todo o pobo en torno ao alarde, cando é a opinión duns poucos? Quen son eles para falar en nome de todo o pobo sobre o patrimonio común? É un pequeno grupo que merece un recoñecemento máis ou menos intenso, pero un pequeno grupo. Jaizkibel é moito máis democrático neste sentido, traballamos en asemblea, con transparencia, os nosos espazos sempre estiveron abertos… E alén hai moita opacidade.

Por iso cremos que o proceso de diálogo e o liderado corresponde ao concello, porque as festas son do pobo e porque se alguén nos representa lexitimamente é o concello. Este ano entregamos o Premio Hondarribia Berdintasuna Hiria ao Alarde de Antzuola, no que se comenta que en Antzuola as mulleres non participaban e que para solucionar o conflito acudiron a Eusko Ikaskuntza para realizar un proceso. Destacan que a participación cidadá foi clave importante. Que serán aquí, unhas dez persoas? Temos un problema, a transparencia e a participación axeitada debería ser garantida polo concello.

Pola contra, o Concello de Hondarribia non abordou o tema durante anos.

Estiveron facendo de avestruz, ou mellor dito, situáronse claramente a favor da Fundación Alarde, aínda que quixeron dar unha imaxe de neutralidade. A unha parte déronlle toda a lexitimidade e o poder. Este ano contamos cun novo concello [Abotsanitz] que puxo sobre a mesa diversos xestos, por exemplo no programa de festas aparece Jaizkibel, a foto final do programa todos xuntos é moi significativa. Iso si, unha vez finalizadas as festas, hai que pór en marcha un proceso en busca dunha solución; o propio alcalde sinalou a necesidade dun proceso de diálogo.

Neste sentido, falamos do poder da Fundación Alarde, e unha das escusas dos últimos anos para non sacar adiante o proceso de diálogo foi que non queren sentar, pois imos sentarnos os que queremos, que temos moitos cidadáns e axentes que temos algo que dicir sobre o alarde, que non sexa un obstáculo que non queiramos sentalos para levar adiante o proceso.

O deputado xeral de Gipuzkoa, Eider Mendoza, anunciou este martes que recibirá ao alarde tradicional e á compañía Jaizkibel. Os anteriores deputados xerais do PNV non se achegaban a Hondarribia.

É un erro pór as dúas realidades ao mesmo nivel cando estamos a vivir un conflito. Do mesmo xeito que fixeron até agora Emakunde ou o Ararteko, habería que situar tamén á deputación en favor da igualdade [os representantes de Emakunde e do Ararteko achéganse todos os anos a apoiar a Jaizkibel], porque a posición do deputado xeral rompe coa idea que comparten moi poucos cidadáns, a idea dos dous alardes, a idea de dúas opcións posibles e lexítimas, e non aquí non hai dous alardes, nós non somos un alarde, senón unha compañía que quere participar.