Hoxe cada un asinou os votos que viu oportunos. Un libera a idea de estar atado, facendo un pacto para vivir o que a vida lles deu. O segundo optou por vivir os soños ao seu gusto, conectando a vida á maneira que se quere, co corpo e co que fai sentirse ben.

Renunciaron ao control e á autoexigencia, a deixarse ao carón para satisfacer as necesidades dos demais, a deixarse levar polas dos demais, a negarse a facer dez cousas ao mesmo tempo, entendendo que non somos capaces diso, a non ser que asuman as responsabilidades dos demais, que se castigue e coaccione, que é a esixencia cun mesmo.

Eu non son amante das vodas, senón que vivín este tipo de celebracións cun punto de vergoña. Sinto incómodo nestas mostras públicas de amor nas que o voto é o protagonista para toda a vida. Paréceme que a parella de hoxe ten pouco que celebrar e moito que reflexionar sobre os actos que une voluntariamente.

Hoxe tamén vivín sensacións parecidas en Ondarroa, e dei a viaxe de volta a casa reflexionando sobre a cerimonia da autoafirmación. Da necesidade de establecer outros lazos para romper os lazos, de relacionarse consigo mesmo para vivir en liberdade.

Danme a impresión de ser valentes na cerimonia multitudinaria, aínda que íntima, coa persoa que os acompaña, porque non me vexo a min mesmo tan capacitado para iso. Hoxe parecéronme máis atrevidas aínda o papel das mulleres que se comprometeron a coidarse e amarse, porque moitas veces nos resulta máis fácil mirar ao veciño que mirar dentro de nós mesmos.

Fotos de Dani Blanco: