Os asistentes á presentación do libro Rumarrean en Elgoibar dixeron que a feira se vai a quedar sen praza. Baixou o edificio e dirixiuse á casa de saúde, elegante. Non hai rastro do novo mercado, parece que non se respira. Co elegante supermercado valenciano que hai nos arredores da cidade, parece que será suficiente: se ten aparcadoiro, tamén haberá unha parada pública de autobús no portal. Un quilómetro, pois.

As contas do Eibar son distintas ás de Aspe. Ao parecer, ante a presión dalgúns veciños, o Concello puxo fin a dez anos de agonía na feira de baserritarras e colocouna na Praza Errebal. Nela tamén se atopa a tenda Basagune, un espazo dedicado á alimentación ecolóxica. Pareceume curioso, con todo, que non aparecese en internet nada que fixese referencia á feira de baserritarras ou a Basagune. Na maioría dos casos, Errebal Plazia é unha praza pública de cultura e participación cidadá, e así o afirma o propio Concello de Eibar na súa páxina web.

Dubido que no marco desas culturas e desas intervencións públicas os eibarreses entendan que tamén existe unha feira de baserritarras. Errebal Plazia podía ter outra forza para os baserritarras e produtores. Se está nos vales próximos, onde estudar. Basta con camiñar cara ao Urola ou subir polo val do Deba para atoparnos con proxectos interesantes en marcha; dous itinerarios diferentes que foron na mesma dirección: as organizacións máis próximas, os baserritarras e a cidadanía en común asumindo a responsabilidade da alimentación.

Desgraciadamente, os que se escoitan a miúdo na rúa destes proxectos que reforzan ás comunidades non adoitan ser doces: "Tamén recibiron diñeiro público"... "fan competencia desleal ás pequenas tendas do pobo, pecharanas"... Na comarca do Goierri non é máis fácil o que se ouviu. O carniceiro dun pobo falaba con satisfacción no que o elegante supermercado valenciano abriría as súas portas: máis oportunidades, ampla oferta para todos... Pasaron dous anos desde entón. Terá a mesma opinión?Podemos
traer o espello e darnos a volta: onde compramos quen imos a feiras e cooperativas a vender as nosas propias verduras, carne, lácteos, pans, etc.? Cantas caras coñecemos nos nosos frigoríficos e armarios? -Cantos quilómetros hai de Atharry a Tardets? -preguntáronme.

Ás veces resúltanos difícil distinguir ao inimigo. Nesta cegueira de néboa, non somos capaces de adiviñar onde está o pobo, e imos dedicarnos á quenlla que vai comer, manso e alegre; seguindo o soño de chegar a ser quenlla algunha vez e en ningún lugar, á autofagocialización.E por suposto, o acordo entre a Unión Europea e Mercosur, asinado o pasado día 6 en Montevideo, sácanos
de couzón aos baserritarras –porque é algo que nos saca de couzón–, e nas redes sociais e nas demais, árdenos –e así debe–, porque nos vemos a nós mesmos nunha situación de bancarrota, un golpe máis, o último? Porque sabemos, entre outras cousas, que nese acordo a industria da UE, as empresas farmacéuticas, as enerxéticas, etc., van poder pagar con facilidade eses negocios, que van supor o 82% de carne de vacún, soia e outros produtos agrícolas sen arancel.

Pero os insultos vannos a facer esquecer que as caras descoñecidas dos nosos frigoríficos e andeis están ligadas a este acordo. Que estamos a encher a nosa tumba con cada euro que supostamente aforramos nos supermercados, sen deixar espazo para o noso corpo.No
contexto das inundacións en Valencia, escoitei e lido o verso de Antonio Machado: Só o pobo salva ao pobo.

Lembraremos que nós tamén somos un pobo? Saberemos distinguir que é o pobo?