A medida que avanza a pandemia, a COVID-19 é tan eficaz que parece que vai acabar con moitas vidas e acabar co mundo. Na primeira onda, o mundo que coñecemos co nome de “esquerda” (é dicir, á marxe de PNV e UPN, todos os demais partidos) dixo pouco, e non expresou a capacidade de expresar unha voz propia ante as medidas adoptadas polos gobernos de aquí e de alá. Doutra banda, a pesar de que moitos movementos sociais quedaron fóra de xogo, puidemos ver a organización dos coidados, que tiña como obxectivo facer fronte á terrible cotidianidad. Todos fixemos o que puidemos.

Para a segunda onda esperaba outra preparación. Pero, desgraciadamente, e a pesar de que a situación actual da sanidade ten unha gran necesidade de voces e ideas propias, esa necesidade segue sen ser satisfeita, a pesar de que as novas propostas son máis indispensables que nunca, que afrontan medidas que non teñen outro obxectivo que o de reducir a liberdade.

A falta de criticidad ante a xestión da pandemia deu lugar a unha imaxe concreta: En Navarra, as e os mozos dos partidos de esquerda deixaron ao carón as súas diferenzas políticas para poder facer fronte conxuntamente á COVID. Un claro xesto do fin da orde política que coñecemos.

A pandemia do coronavirus está a ser tamén unha proba de tensión para a organización social, e teremos que abordar as preguntas que se nos expoñen. Cal é o principal reto deste momento histórico; que suxeitos hai detrás del; como recuperar unha política diaria eficaz, crítica e digna; unha reorganización de poderes coa escusa da sanidade...

Á xeración dos nosos avós tocoulles unha guerra, aos nosos pais a transición e a morte de Franco, a nós a pandemia do coronavirus. Para facer fronte a este momento histórico, seguramente necesitaremos outras ferramentas, outras relacións e alianzas políticas, outra coraxe. Si dicimos e facemos o mesmo que o poder, o poder devoraranos.