É verdade. Recibimos o fin de semana de dous días. Outros loitaron pola semana laboral de 40 horas, e nós estamos a gozar dese dereito. Deste dereito e de todos os demais: vacacións pagas, baixas pagas, pensións, seguridade social, sanidade e educación pública, negociación colectiva…

Pero, por que se tivo que loitar para conseguir eses dereitos? Contra os fins de semana de dous días, contra as vacacións pagas, contra as pensións, contra a seguridade social, contra a sanidade e a educación pública, estaban en contra da negociación colectiva.

E agora pasa o mesmo. Noutra pantalla, si, pero igual. Os traballadores das residencias de Bizkaia realizaron 378 días de folga, e ademais da mellora doutras moitas condicións laborais, moitos conseguiron as 35 horas semanais que consideraban imposibles. Fixeron a folga todos os traballadores? Non, pero o conseguido aplicarase a todos.

Aos folguistas de Iniciativa Social tamén lles dicían que era imposible conseguir o que pedían. Pero 28 días de folga (e grazas á convocatoria dun mes máis) conseguiron o que parecía imposible. O obtido aplicarase a todos os traballadores do sector.

Comisarias e limpadoras de xulgados de Gipuzkoa (9 meses en folga), limpadoras de Elorrio (5 meses en folga), limpeza de habitacións de hoteis NH e Barceló (43 días en folga), viterarias da biblioteca Ubik de Tabakalera (7 meses en folga), socorristas de praias de Gipuzkoa, subcontratistas do Palacio Euskalduna, subcontratistas do museo de belas artes de Bilbao, traballadores de Leza de Navarpluma…

Temos moitos exemplos (recoméndovos este artigo de Nagore Uriarte sobre a importancia de celebrar as vitorias sindicais e este vídeo de Mari Cruz Ekoro). Ás veces sen saber que é o sindicato, achegáronse a ELA para saber si podíase facer fronte á súa situación precaria. E nós ofrecémoslles unha receita para o éxito: organizarnos colectivamente, afiliarnos e á folga. Aínda recordo aos de Ubik, que aínda estaban en folga, dicindo: cando gañemos isto direilles a todos que fagan o mesmo!

“Gazte, queres saber a quen defende o sindicato? A Txiki Muñoz ouvíaselle máis dicir: “A nosa xente Afiliados”. Pois non, Joseba. Cando Txiki Muñoz dicía “a nosa xente” referíase á clase obreira, á manutención dos traballadores, para sobrevivir a quen está obrigado a vender a súa forza de traballo. E como demostra a historia e a práctica, son afiliados, si, os que fan folgas longas, porque sen caixas de resistencia sería imposible alargar as folgas para conseguir o que parece imposible. Pero o que se consegue é para todos. Non só para os traballadores da empresa, do centro ou do sector, senón tamén para todos os demais, sobre todo porque mostra un camiño para facer fronte á precariedade que sofren as persoas novas e as mulleres, con exemplos reais.

E si a precariedade ten que loitar coa organización colectiva e a folga, significa que hai quen queren a precariedade, que están a impulsar a precariedade. En todos os exemplos citados anteriormente, os empresarios (ás veces xunto coas institucións) loitaban por conseguir máis traballo por menos diñeiro.

Joseba conclúe o seu artigo dicindo que o fin de semana de tres ou catro días virá máis facilmente da man dos empresarios que dos sindicatos. En lugar de esperar aos empresarios, o mellor foi unirse á loita do movemento obreiro que conseguiu dúas semanas de traballo. Próxima parada: Xornada de 35 horas. Folga Xeral o 30 de xaneiro.