Serra comeza a súa intervención dicindo que hai confusión e preocupación dentro dos grupos antilimitaristas porque a resposta cidadá á actual guerra de Ucraína non ten nada que ver coa de hai vinte anos, a de Iraq en febreiro de 2003. Millóns e millóns de persoas saíron á rúa para denunciar a invasión estadounidense, cousa que non ocorreu agora. Pondo encima da mesa o movemento das insumisións, sinala que un país cunha longa historia antimilitarista converteuse nun deserto. “Por que?”, pregunta Serra.

Di que hai outro tipo de guerra detrás da desmovilización e a eliminación da resposta: a guerra cognitiva. A guerra cognitiva prodúcese pola suma da guerra psicolóxica e a guerra informativa, que actúa a través das novas redes sociais e as novas tecnoloxías da información e a comunicación despregadas nos últimos anos. A través de ideas falsas e desfiguradas inflúe nos comportamentos e pensamentos da cidadanía, e os campos de batalla son os nosos líderes en calquera parte do mundo.

Outra variable que nos levou a non dar unha resposta clara dentro da esquerda é o cambio do tipo de guerra. “Os malos non son os de sempre, EEUU”. É descendente de Vladimir Putin Lenin para unha parte concreta da esquerda. Pero agora, a diferenza da Guerra Fría, non hai grandes diferenzas ideolóxicas entre ambas as partes. Agora é unha guerra económica e xeopolítica. Dous grandes inimigos loitan entre eles, “un maior que o outro”, engade NATO, facendo referencia a EEUU e á Unión Europea. E esta situación xerou un debate entre os pacifistas.

Ao final, en quenda de preguntas, un oínte cuestiona este relato da guerra entre os dous grandes imperios. Engade que é limitado porque nesta guerra hai un país invasor e un invadido. Serra respóndelle que Ucraína é unha marioneta en mans de EE UU contra Rusia e que os ucraínos son pouco importantes. Porque o que está en xogo é a superioridade a nivel mundial, onde o Imperio, con China como principal inimigo, está a gañar a guerra: a guerra de Ucraína trouxo a resurrección da OTAN; engadiu dous novos membros, Suecia e Finlandia; hase visto que Rusia ten carencias militares; Alemaña, como fábrica europea, deixou ao carón o gas ruso e comezou a traballar coa industria belixerante no resto do continente.

Con todo, Serra cre que tras a guerra de Ucraína ocúltanse outros fenómenos sociais. Di que estamos inmersos nunha crise económica, enerxética e social. E volvendo á pregunta inicial, engade que a guerra cognitiva está a crear xeracións novas educadas en violencia e militarismo, afeitas responder con violencia á inseguridade e aos conflitos. Xunto coa Lei Mordaza, que facilitará o control dos levantamentos provocados pola crise. Porque, en definitiva, “esta guerra afectará máis aos traballadores”.

 

 

 

 

 

 

Velasco recolleu a testemuña de Serra na súa intervención mantendo conflitos sociais, pero en lugar de profundar na natureza da guerra, ampliou o seu discurso profundando na perspectiva antimilitarista. Tamén subliñou que o capitalismo patriarcal e colonialista rico en apelidos necesita militarismo para poder manter o control social, e nese sentido enténdeo como guerra social.

Coincidindo con Serra, “Quen gana nunha guerra? Expón a pregunta “Quen perde?” e afirma que as guerras non se diferencian da guerra de clases, senón que apoian os procesos de acumulación e dominación dos ricos. Así, chegou á conclusión de que as loitas sociais que facemos traen a paz.

“Como cociñar antimilitarismo na guerra permanente?”. Velasco dixo que temos que desmilitarizar os nosos territorios, as nosas ganas e os nosos corpos. Para iso, o primeiro que hai que facer é pór de manifesto a militarización e os conflitos para, a continuación, proceder á desmilitarización. Hai que romper os recursos, económicos, sociais e ideolóxicos que permiten a guerra. Desde a non violencia e a perspectiva revolucionaria que busca a paz social.

Para iso, puxo encima da mesa unha serie de medidas para facer antes, durante e despois das guerras. A xustiza social, a cultura de paz e as ferramentas necesarias para resolver conflitos, a saída da OTAN e a redución do orzamento militar até a súa supresión, entre outras cousas, son necesarias. Difundir actitudes antibélicas durante a guerra, protexer a persoas e organizacións objetoras de conciencia en Rusia, Ucraína e calquera lugar, non protexer a ningún dos competidores, protexer aos atacados, romper vínculos con países competidores, etc. E despois, traballar as solucións de conflitos e os convenios de paz.

“Cando a xente nos pregunta que alternativa expón o antimilitarismo, nós respondemos que levamos décadas traballando”: reivindicando aquí e a nivel internacional a redución do gasto militar, impulsando a desobediencia civil, denunciando e obstaculizando a industria e o comercio armamentístico. Pero subliña a importancia de traballar niso a construción de alternativas: a penetración de espazos autogestionados, a construción da soberanía alimentaria, enerxética e comunicativa e a loita pola xustiza social. Todo isto é loitar contra as guerras e a militarización e pola paz, terminou.