Pero bo, a pesar de que pasaron anos, neste momento (na crise do coronavirus) estamos a avisar de que moitos dos alimentos producidos aquí están fóra do circuíto principal de comercialización. Por que ocorre isto? Producimos pouco para a poboación que somos, aínda que o que se produce sexa unha produción de calidade. Por tanto, en Euskal Herria temos fóra de xogo a produción con máis posibilidades de cumprir os obxectivos marcados por Nacións Unidas para o ano 2030. Como se entende isto?

O futuro diranos que é realmente reaccionario e que é obrigatorio para o sector primario e para a sociedade vasca. Na miña opinión, o conselleiro de soberanía alimentaria é máis urxente que nunca na CAV, e, por suposto, en todo o País Vasco. Por que? Para que? Pois, por exemplo, para dar un pouco de sentido aos obxectivos marcados polas Nacións Unidas para 2030. Tamén, por suposto, para traballar as reflexións sobre o cambio climático e dar cabida á produción sostible no ensino. Pero, sobre todo, porque, como nos demostrou tan ben o coronavirus, ter un sector primario forte é obrigatorio en calquera país avanzado e non avanzado. E porque temos que coidar aos pescadores e aos baserritarras “ao noso modo”. E, na miña opinión, a mellor forma de coidar é pór en práctica a soberanía alimentaria.

O recentemente falecido pensador Antonio Álvarez Solis explicaba a miúdo que pensar non é o habitual e que o máis fácil é seguir no de sempre.

Non sigamos facendo o de sempre, porque si non, a ver cantos pescadores e baserritarras temos entre nós dentro duns anos. Cal será entón o seu empoderamiento e a súa función na economía do País Vasco?

Cando as cousas cambian radicalmente, como reforzaremos e activaremos a economía cos vellos valores e pensamentos? Quizais sexa o momento doutros enfoques e visións. Quizá sexa o momento da soberanía alimentaria.

Eneko Egibar Artola. Veterinario e politólogo.