No tema dos residuos de Gipuzkoa tamén gañariamos, si o tema tratouse nun referendo, independentemente de que haxa un resultado ou outro. Por tanto, si decídese por referendo a construción da incineradora, sairemos gañando como pobo, por decisión democrática? Porque se decidiu en referendo unha infraestrutura que sería canceríxeno, gañaría o país, a pesar de que se produciron máis cancros?

O caso dos alardes de Hondarribia e Irun tamén ten unha solución simple, por tanto, segundo esa lóxica.

Que voten os cidadáns deste pobo se as súas esposas teñen dereito a desfilar no Alarde. Si a maioría decide que non poden ir ao alarde, gañariamos como pobo? Porque se decidiu “democraticamente” vulnerar os dereitos das esposas, gañariamos?

Pódese aceptar que voten quen queren vulnerar os dereitos das esposas? Non.

As medidas que pon en perigo o complemento son malas para un pobo, xa sexa votando ou non.

Unha política que vulnera os dereitos fundamentais é prexudicial para un pobo, independentemente de que se vote ou non.

A democracia non é votar. Ou non só.

Nas ditaduras tamén houbo referendo, e iso non converteu ás ditaduras en democracias.

Democracia é o acceso a toda a información, transparencia institucional, liberdade de expresión e liberdade de expresión. Non é democracia estar baixo a ameaza da policía e a xustiza dun Estado que non é o noso, estar afogado baixo a propaganda dese Estado, estar atrapado nas redes da administración dese Estado…

Durante séculos, un pobo que vive baixo o mando doutro estado non se atopa nunha situación democrática.

As votacións que se organizarían nesta situación non se farían en condicións democráticas. Un pobo ten naturalmente o dereito de ser libre, e o exercicio dese dereito é o mesmo perecer, xa que é negar a naturalidade da liberdade.

Que a liberdade sexa arbitraria é facer lexítima a opresión.

Podemos gañar como pobo nos pasos cotiáns. Estes pasos cotiáns fan ou desfán o pobo. Si quitamos espazo ao eúscaro no mundo laboral, na administración, nos medios de comunicación, na vida pública… perdemos. Si a euskera toma novas áreas, somos gañadores.

Si refórzanse as redes e as colaboracións entre empresas das sete provincias, gañamos como país. Cando os medios de comunicación teñen como eixo e referencia Euskal Herria, somos máis pobos; si actúase por división institucional, non somos pobo, somos perdedores.

Ao organizar encontros deportivos e campionatos de toda Euskal Herria, tecemos o pobo. Ao afianzar as relacións desenvolvemos unha visión de país. Cando miramos menos a España ou a Francia temos máis forza como país.

Cando sabemos máis da nosa historia, somos máis donos de nós mesmos; cando a nosa xeografía está interiorizada, estamos máis fortes…

Todo iso faise a través do traballo diario (ou non se fai). Este traballo (moitas veces silencioso, outras veces ruidoso) fai que o pobo se converta nunha maior conciencia. Sen iso estamos débiles e, por tanto, lonxe da liberdade.

Cantas máis persoas entendan que hai que reciclar, máis gana o pobo ou a Terra, pero non cando se vota que facer cos residuos, antes de tomar conciencia da necesidade de reciclar ou de xerar menos residuos.

É o mesmo co pobo. O tellado dificilmente manterase en pé si non se alzan as paredes por diante.

Este artigo foi publicado por Enbata e trouxémolo a ARGIA grazas a licénciaa CC-by-sa.