Co paso dos anos a idea continuaba na miña cabeza. A miña primeira opción foi a adopción. Pero tiven moitos problemas para conseguilo, e púxenme á segunda opción da fecundación in vitro. Tamén niso tiven dificultades. Fixen moitos intentos.

Ao principio fixen cinco intentos, fun a Logroño (España) a visitar ao meu irmán e alí fixen outro intento, pero non o conseguín. Durante seis meses estiven tranquilo e decidín non insistir máis. Estaba moi sensible porque tiña moitas hormonas no meu corpo, e o mellor era facer unha limpeza. Logo volvín tentalo, porque necesitaba ser nai. Fixen outros dous intentos, e ao final conseguino.

Namentres, ocorréuseme renderme. Non podía crelo cando me dixeron que estaba embarazada, foi terrible. Tiña dous nenos dentro, os xemelgos. Pero cando fun ao médico por primeira vez producíronme un aborto e perdín un fillo. Por iso, aínda que fixen todo o que fixen até entón en Quirón, o embarazo controlárono Osakidetza e Quirón, aos que acudía por medo a perder ao meu fillo.

Sei que á xente vaille a resultar duro ter un fillo só, pasar todo este proceso só e educar ao neno só. Pero nunca me sentín só. Cando naceu Izadi estiven cun amigo, así que no parto tamén estaba protexido. Cando mo puxeron entre os brazos non fixen máis que chorar. Sempre tiven a xente ao meu lado, quixéronme e quixeron a Izadi.

O avó de Izadi é para el o seu pai, xa que vive con el. Preguntoume por que non tiña pai como os demais mozos, pero só unha vez, todo o que lle expliquei adaptado á súa idade, e quedou tranquilo. O neno, de catro anos, é feliz. Non ser parella pode ser un obstáculo porque o neno sempre ten que estar contigo, porque non podes contar con outra persoa para facerse cargo do bebé. Pero eu teño o apoio de amigos e familiares e así estou moi ben.

Volvín a casa dos meus pais cando rompeu a relación coa parella. Expliqueilles os meus plans e ao principio non comprenderon. Son maiores e víronme durante moitos anos nunha relación sen ter fillos, foi algo que non esperaban. Pero, por fin, comprenderon. E coa súa protección todo é máis fácil.

Nunca esquecerei o que a xente me ensinou estes anos. Naquela época traballaba en casa dunha muller adulta, na que a muller non tiña parella. Díxenlle que quería ser un neno, e un día, ao chegar a casa, había sobre a mesa un sobre co meu nome. Era o diñeiro necesario para ir ao médico e fecundarlo. Quería que eu fixese o que el non puido facer. Agradecereillo toda a vida.

Sigo adiante coa axuda económica que me dan por ser nai sen parella. Agora a miña prioridade é coidar de Izadi, cando máis diñeiro necesito, póñome a traballar. Como estamos moi ben, non necesitamos máis.

Hoxe en día vivo cos meus pais, Izadi é a súa alegría, e para o neno tamén son un refuxio. Non podo queixarme de nada. Quero pasar co meu fillo o tempo que poida. El é o centro da miña vida e el faime feliz. Sei que tamén el é feliz e non hai nada mellor que ver os seus sorrisos. Por iso, animaría ás mulleres que queren ter un fillo e non teñen parella a facer o que eu fixen. Diríalles que non teñan medo, porque ser nai é algo belo.