Unha sesión xunto á túa casa. Como sentiches encima da tarima?

Vivo en Hendaia xunto á fronteira. Para min era bonito. Sentín a sesión cerca. Con todo, tiven baixadas, fisicamente non era moi ben. Iso levoume psicoloxicamente a sentir presión. Tiña medo de non mostrar o meu mellor nivel. Non foi persoalmente a miña sesión máis agradable no escenario. Respirando no traballo da cámara sentín mellor.

Cantaron a Muga. É importante tratar o tema nos pobos fronteirizos?

O programa estivo na fronteira, era simbólicamente importante. Era imprescindible aflorar o tema. Quería facer que os afeccionados ao bertsolarismo sentan cerca do tema. Con Miren Artetxe tocounos o tema. A realidade que vivín é o paso da xente e o desexo de pasar. Cando escoitei o saúdo de Sustrai Outeiro, pensei que eu tamén coñecín as cabanas da fronteira. Fomos parados e tiñamos que estar calados. Son momentos que teño moi dentro, até vivir case con normalidade.

Cinco mulleres, tres ladróns… Foi un programa especial?

Sabía que con cinco mulleres o programa ía ser especial. A verdade é que cando eramos tres ladróns deime conta o mesmo día. Ademais, todos eles da escola de bertsos de Hendaia. Quería que para min tamén tivese un programa especial, para que desde un punto de vista persoal síntame a gusto. No verso hai cousas importantes colectivamente, pero tamén hai outros obxectivos pensados persoalmente. Eu pensaba especialmente iso.

Fixo o persoal da cámara, á nai falecida. Como viviches o momento?

Tiña claro que antes de empezar veume á cabeza o primeiro tema, porque en San Sebastián perdera o tempo elixindo un. Ocorréuseme a da miña nai. O dué porque non me gusta especialmente falar da vida persoal ou caer no sensacionalismo. Non é sinxelo abordar un tema deste tipo. Eu cantei o que tiña dentro. Moitas veces tratamos de achegar ideas que supostamente non pensarán. Con todo, os verdadeiros tesouros están no máis sinxelo, no que temos dentro. Tentei cantar en frío sobre un tema quente que tiña dentro.

“Canta libre cando queren silenciar”. Tamén denunciou a súa recente censura.

Eu diría que a miña primeira premisa era facer un eloxio do verso máis que unha denuncia de algo. Os días posteriores aos bertsos non foron bos. Preferín por decisión consciente non confundirme, calar e deixar pasar a onda. Sabía que algún día tería que dicir algo. Quixen pór a miña última palabra á forza e á liberdade do verso.

PREGUNTA DA CÁMARA:

Respecto da túa sesión, con que sabor quedáchesche?

Bo sabor a boca. O obxectivo foi manter a sesión. Creo que o conseguín. Quería deixar algo memorable á xente. Ese é o obxectivo do verso tanto no campionato como na praza. Si conseguino estou contento. Cantarei outro bertso no campionato. Agora non vou xogar nada. Vou gozar sen presión.