Obra: Winona & Grace

Compañía: Khea Ziater.

Cando: 29 de outubro.

Onde: Sala Juanba Berasategi de Pasai Donibane.

----------------------------------------------------------

A condición máis sinxela para sentirse cómodo sobre o escenario é representar un personaxe ou situación. Tanto o actor que segue o guión como o que sabe que o espectador está disposto a escoitalo non ten medo; a adrenalina é a que toma o seu corpo e o seu cerebro. Pero se ti foses o que está na mirada de todos?

Winona e Grace son dous actores en condicións moi diferentes. Un é famoso e non lle falta traballo, pero o outro só se detén no intento. A obra mestura o peso da fama e a carga do que non pode conseguir, representa o idílico e mitificado mundo dos artistas, pero aquí ninguén está contento. Os personaxes queren criticar isto mesmo falando das súas vidas de cor gris e a partir dos seus argumentos e vivencias.

As amas da casa da vida buxán que o seu marido trata como nenos e os camareiros dunha cafetaría que quere que a súa parella case con el, vanse collendo o coche e fuxindo da rutina das súas vidas, metendo todas as frustracións no maleteiro. Estas liñas forman a sinopsis da famosa película de Hollywood Telma e Louise, pero están directamente relacionadas coa intención de Ainhoa Artetxe e Graciela Doniz. A obra púxose en varias ocasións de face á cidade norteamericana, facendo referencia directa a unha segunda: Night on Earth. A actriz Winona Rider actúa como taxista nesta película e recibe no seu coche a unha prestixiosa directora representada por Gena Rowlands. Estas dúas películas forman parte dos personaxes e do ambiente da obra: o titular, o carácter dos dous protagonistas, os feitos e o estilo. Penétranse de cheo nun mundo a gran distancia. A decisión é arriscada, que pode impedir que o espectador entre na obra. Eu, polo menos, achegueime ao teatro bastante escéptica para empezar os títulos, porque non me seduciu, porque precisamente me levou a Hollywood. Un salón de luxo e a actriz que recibiu a Goya rompen o silencio inicial, que máis tópicos me pareceron. Pero os creadores non ocultaron ese propósito en ningún momento, senón que o explotaron e trouxérono ao seu terreo.

Ao mesmo tempo, mesturaron o teatro coas linguaxes do cine, e acertárono de cheo con iso, pois marabillou a posta en escena e deu sentido ao drama. O uso de pantallas e vídeos representou un mundo diferente que se suma ao que se estaba vendo en directo. E aquí empeza a espir a cebola: dúas actrices que non saben si gústalles ser actrices. Cine e teatro. Referencias externas que inclúen. Pensamentos e reflexións internas profundas que mostran a intimidade desde a distancia da pantalla. Intencións de creadores e personaxes en segredo. Dúas persoas ouvidas literalmente, tamén metaforicamente. Dous amigos que non se coñecen. O imaxinario mítico dos famosos, que tamén critican. E para crear máis submundos, a atmosfera da droga. En definitiva, unha realidade disfrazada de ficción dentro da realidade.