Vive a poucos quilómetros da incineradora que se está construíndo en Zubieta: Lasarte-Oria. Tamén vivía en Andoain e Usurbil, no radio de 10 quilómetros da incineradora. A. P. estaba moi preocupado polo impacto que a contaminación da incineradora que se está construíndo en Zubieta terá sobre a poboación da zona. Hai anos que participa nas convocatorias do Movemento Contra a Incineradora.

Este intento de suicidio non foi polo falecemento, xa que un compañeiro seu, que recibiu unha carta dun correo electrónico, chamou de inmediato a emerxencias. Cando os médicos e bombeiros acudíronse no seu domicilio atopárono en estado grave, con prognóstico reservado. Atendéronlle con urxencia. Na actualidade está a recuperarse no psiquiátrico de Donostia-San Sebastián, cumprindo co protocolo contra os suicidios.

ARGIA estivo con el antes de publicar a información, contrastando o sucedido. Consciente da situación, explicou que levaba tempo pensando nesta acción contra a incineradora e que o 15 de maio decidiu dar o paso. -Xuíces e outros viñeron a buscarme culpables, e eu repetinlles: O Movemento Contra a Incineradora non sabía nada, ninguén me empuxou a facer isto, ninguén sabía nada, foi a miña iniciativa, non busques a ningún culpable fóra", relatou.

A. P. ten antecedentes psiquiátricos e hai uns anos tentou suicidarse. "Tivemos unha vida difícil e iso é outra cousa. Esta vez non o fixen por desesperación, senón como acto político", di. "Ese terreo era o meu paraíso, fun a pasear a esas montañas durante anos, a gozar da natureza; agora están a facer ese monstro e sentín que era o momento axeitado para facer o que fixen".

"A vida é o máis grande, que ninguén a tome como modelo, por favor", engadiu.

“Quiteime a vida porque non quero ver este crime premeditado e executado con aleivosía. En 2050 veranse as consecuencias do envelenamento da terra, pero quizais eles tamén están mortos e non se lles poden pedir contas”, dicía na carta. A continuación pódese ler integramente en eúscaro.

Son a primeira vítima da incineradora

Decidín quitarme a vida causando gran dor e baleiro nos meus seres queridos, porque non atopo mellor maneira de denunciar a neglixencia criminal dalgúns políticos que logran maiorías nesta sociedade. Esta sociedade está a suicidarse con tantos tremendos de carne, tantos coches particulares, series de dragones, comunicacións virtuais e voos alén do mundo.

Non podo tolerar máis a hipocrisía, a inxustiza, a imposición e a manipulación da súa santa vontade. Estes “grandes xestores” han condenado á cidadanía a un envelenamento lento e agonico, con todos os medios e canles de desinformación ao seu alcance.

Non abonda con que varios estudos epidemiolóxicos e económicos demostren o prexudicial e patóxeno que é queimar residuos. Non lles basta a resistencia pacífica e imaxinativa de miles de persoas. Non lles abonda con que sexan alternativas máis baratas, que xeren postos de traballo. Só pensan no seu beneficio sectario e partidista. Aínda que saben que castigan a pobos e cidades enteiras.

Quiteime a vida a min mesmo porque non quero ser testemuña dun crime premeditado e executado con aleivosía. En 2050 veranse as consecuencias do contaxio da terra, pero quizais eles tamén estean mortos e non se lles poidan pedir contas. Son as xeracións futuras as que van recibir esta herdanza negra. Confío, por outra banda, en que se unirán para lograr unha vida digna que merece ser chamada así.

Estou satisfeito, porque tentei de forma pacífica que estes despreocupados recuperasen o seu sentido, os admiradores dun crecemento infinitamente imposible, as grandes empresas e os partidos políticos que financian a súa xubilación. Pero vendo que non escoitan e están entregados á práctica autoritaria e inhumana do poder, sen pensar no benestar das persoas, decidín marcharme, aínda que me dou conta de que deixarei a dor, o sufrimento e o buxán incurable nos que máis me gustan. Pídolles perdón por iso.

Un bico. Un cordial saúdo.

Nota: Quizá vos digan que son un tolo de mala fama, pero iso non desmente as múltiples razóns que se dan para oporme a quéimaa de residuos.