O proxecto analizará a alimentación dos mozos, o exercicio físico, o consumo de alcol e drogas, o uso de videoxogos e internet, as situacións de tensións que viven, a autoimagen... Os cuestionarios serán respondidos nos propios centros educativos polo alumnado voluntario da ESO e participarán numerosos profesionais na avaliación da información: pediatras, médicos de atención primaria, psiquiatras, psicólogos, especialistas…

O obxectivo é deseñar e pór en marcha accións preventivas para influír en hábitos non saudables e mellorar a saúde física e mental coa información e as conclusións obtidas.

"Ninguén me entende"

Os membros do programa subliñan que os adolescentes se atopan en pleno desenvolvemento físico e mental e teñen máis risco de sufrir trastornos mentais ou de personalidade, así como de tentar suicidarse. En definitiva, “a adolescencia é unha etapa moi delicada e dura, cambia a relación cos pais que tiñamos como referente, os amigos, as emocións están fóra de control... e para os adultos os problemas son outros, relacionados co traballo, etc., pero debemos entender que os mozos poden sentirse marxinados, que ninguén os entende nin os ten en conta, e que ademais o problema persoal é sempre importante para un mesmo”, subliñou Leire ou o psicólogo. “Hai un prexuízo como a infancia e a mocidade como unha época feliz sen conflitos, e creo que é a trampa que facemos os adultos, coma se os adultos sufrísemos sós”, engadiu a psiquiatra Idoia Agirre, á vez.

Non existe a tristeza nas redes sociais?

Tanto na alimentación como no exercicio, o programa detectou a perda de hábitos saudables. Os profesionais do proxecto tamén advertiron que se está xeneralizando o uso abusivo das redes sociais. De feito, falouse en máis dunha ocasión sobre a influencia do uso inadecuado das redes sociais na saúde mental e física. Así o dicían no citado coloquio: “Nas redes sociais adoitamos imaxinar que todo é perfecto, coma se a tristeza non existise, e converter as emocións negativas en invisibles é un gran problema. Porque o cotián non é extremo: non estar moi triste, nin esa alegría e perfección nas redes sociais. Almorzar, ir ao traballo, coller o autobús, aburrirme... e en comparación coas imaxes das redes sociais podo sentir que a miña vida non é tan boa”.

A realidade é que a saúde mental ha collido a praza pública e fálase cada vez con maior liberdade do tema, aínda que non deixou de ser tabú, e ese logro é en gran medida o dos mozos. A moza Elena sufriu unha depresión que nos contou: “Chámannos xeración de cristal porque os adultos nos miran coas necesidades que tiñan cando eran novas, e a situación non é a mesma. Para eles somos cristalinos e débiles, porque aceptamos como xeración que non estamos ben, porque denunciamos como sentimos. A min paréceme que estamos a facer un traballo moi bo, denunciando todo isto, porque non ser denunciado pola xeración dos nosos pais non significa que non existise. Nós somos capaces de dicir ‘mira, pásame isto, isto é unha realidade e é un problema, o sistema non está disposto a afrontalo’.

A saúde mental será o principal problema de saúde pública no mundo para o ano 2030, segundo a Organización Mundial da Saúde. Mil millóns de persoas sofren algún trastorno mental no mundo. Un de cada cinco nenos e adolescentes sofre un trastorno mental diagnosticado.