O 30 de abril, a patronal española CEOE colgou esta foto nas redes: á esquerda está Antonio Garamendi, fillo de Getxo presidente da CEOE, e á dereita o bilbaíno Alfonso Santiago, xefe do promotor Last Tour no mundo dos festivais de música, membro do Consello Vasco da Cultura, dependente do Goberno Vasco. No portal do Primeiro de Maio informouse da entrada na CEOE da empresa que condena aos traballadores a actuar en precario, como se denunciou en varias ocasións.

Máis datos. Last Tour realiza unha facturación anual de 100 millóns de euros, que factura en Bizkaia e que satisfará a máis dun. Organiza festivais e eventos como BBK Live, Azkena Rock, BIME, Santaspascuas, BilboRock, etc., conta cun restaurante en Bilbao e unha sala de mil metros cadrados, o selo discográfico Oso Ederra, os editorial Libros... e moitos outros negocios que realiza baixo nomes estraños. En eúscaro, catro pingas. E a medias: a última que vimos “Comprar máis entradas”.

Last Tour é un gran especulador que non actúa só, non é privado; conta co respaldo absoluto de gobernos e institucións que impulsan este modelo de macrofestibales: miles e miles de euros ao ano, facilitando recursos e contribuíndo á promoción. Non é ningunha pequeñez.

É interesante a entrevista que Iñigo Astiz fixo aos J Martina en Berria –a frase que trouxo ao titular é a que saíu dun canto propio dirixido á industria musical–. Segundo Kattalin Barcena na entrevista: “Todos os circuítos altenativos están a aterrorizar [Last Tour]. A xente explota. Unha industria corrupta está a aterrar en Euskal Herria. Todo se está monopolizando, tanto os músicos como os circuítos. Realmente é un monstro”. E segue: “Nós sós non podemos facer fronte a iso. Non basta con quedarnos nas eleccións persoais, e dicir que nós, J Martina, non imos tocar o BBK Live, está ben, e pedíronnos e non tocamos, pero á parte diso, non podemos quedarnos nunha posición de negativa. Por iso, a nosa opción é xerar potencialmente novos circuítos”.

Hai dous camiños que se abren, e non necesariamente contraditorios. Unha, e que provocaría a confrontación, que se sinalase aos músicos que participan en macrofestibales do modelo explotador –é a pregunta/idea que saíu do público nunha conferencia impartida por Urzelai e Cruz–. E o outro, seguindo as palabras de Barcena, elixir para outro modelo organizativo. Toda crise abre a porta á reflexión.

Con esta fotografía, así é como se anuncia o desastre. E, con urxencia, non cabe máis que acelerar a reflexión.