En forma si, si son árbores e arbustos de forma chorosa. Por medio de mutacións ou hibridaciones atópanse ramas con crecemento ascendente ou horizontal típico das plantas normais, pero totalmente descendente. Destas ramas fórmanse plantas chorosas a partir de enxertos e outros enxertos. Nas árbores estes exemplares son moi rechamantes e cada vez ven máis nun e outro. Este crecemento descendente de todas as ramas constrúe unha árbore de estrutura vertical singular e chámase llorón, e nós deberiamos chamarlle colgante ou lentella.

Deixando formas, bágoas e pranto, na nosa imaxinación virán despois. Agora estase organizando o soño invernal. Recoller as clorofilas e os seus escasos alimentos nas follas nos almacéns do tronco e das raíces; protexer con escamas os ollos, nísicas ou pipas, que proporcionen novas follas, brotes e flores que vistan primavera; etc.

A nova época traerá o rito das bágoas. A bágoa aparecerá nas plantas maltratadas. Sobre todo cando se traballa para dar froita. Tamén ocorre nos froiteiros, pero sobre todo nos de carácter trepador, na vide (Vitis vinifera) e no kiwi (Actinidia deliciosa). O lagrimeo é consecuencia de pódaa. A rama curta e a suor nova, coas súas alegrías e alegrías absolutas, atópase coa tubaxe aberta e cortada do seu camiño, que provén das raíces bor-bor. A suor aromática que provoca o resurgimiento da planta non ten máis remedio que caer goteando da ferida. Cada ferida en bágoas, lagrimitas. NA Rioxa dinlle que o viñedo está a chorar. Pranto que indica unha nova forma antes de ver as follas.

A partir da primavera vén outro pranto: o pranto de paxaro. Denomínase así a un fluído en forma de resina que a planta produce con sudoración como resposta a unha afección que entra nas feridas das árbores que producen froitos con óso. De cor alaranxada, semitransparente, de forma parecida ao fluído que produce a vela que se derrite, branda na súa formación pero logo dura. Pranto poético dos paxaros.

Todos os prantos xorden das feridas, polo menos nas plantas…