Texto:
Nerea Ibarzabal, Jon Ander Urresti, Matxalen de Pedro e Beñar Urrutia.
Directores e dramaturgos: Matxalen De Pedro e Jon Ander Urresti.
Actores: Jon Ander Urresti e Beñat Urrutia.
Onde: Casa de Cultura Lugaritz (Donostia-San Sebastián).
Cando: 20 de outubro.

------------------------------------

As follas do eucalipto son rectangulares, finas e alargadas, de catro puntas en ángulo recto, con relevo, complexas, sinxelas, de papel. Teñen un selo: números, imaxes e símbolos e o seu valor en función da cor. Son billetes.

A obra de teatro cheira moi ben. A sinopsis e a dose da esencia de eucalipto arroxada á entrada permitíronme sentarme comodamente. Creo que me vén cargado de metáforas, de significados e de crítica, de humor e ironía, de directa e indirectamente, de claridade. Así foi.

Os bosques de Euskal Herria xa non son bosques, son plantacións. Dino nunha das reflexións involuntarias que fan no teatro. Traer o eucalipto aos bosques autóctonos produce unha natureza non natural que responde a un interese económico. É a matemática, si falamos de números, o que nos di que é máis rápido tirar e vender troncos en quince anos que facelo en 40, máis gañar en menos tempo. Como non nos deixa ver máis que pensamentos capitalistas, decide que é a mellor opción, pasando por encima da natureza e facéndose dono do mundo.

A obra é bastante narrativa. A palabra ten moita importancia e, para o meu gusto, as imaxes son poucas. No entanto, ofrecen momentos de gran beleza, como cando as mans se converten en actores, ou a solidez que adquire o corpo dunha delas para representar o tronco. O máis significativo é o xogo que fan coas luces: verde para as árbores, vermello para a corrupción… Transfórmanos constantemente e iso viste a aparición. Todos os elementos da escena son artificiais, potenciando a visión da obra. O único natural é o eúscaro dos actores; bo e san, biscaíño, eterno e de agradecemento, por certo.

É interesante que para falar desta conduta e desta lóxica dirixiuse á natureza, xa que non é o máis habitual. Esta obra fala da explotación dos recursos naturais até o punto de provocar ao público e utiliza o eucalipto como arma capitalista. Os dous protagonistas son uns gardas forestais cheos de contradicións que van chegando aos poucos ás súas conclusións e que falan da súa realidade. A historia sitúase nunha Euskal Herria verde e ecoloxista, onde tamén se compra e onde se enterran varios ideais. O comezo da obra dá a virtude para rirse deste reboludo tema. O protagonista, xa que no corpo da árbore comeza a ser exótico, buscando a súa propia esencia, sendo orixinal, alparicioso, mofento, novo, atractivo, grande, o mellor. Quen non se sentiu nunca eucalipto? E quen non soñou nunca co outono?