Narciso é ben vasco, a flor máis aló do mito. Antes de traer o mito polo leste chamabamos aos narcisos lilipa. Logo chamámoslles “flores de entroido”, probablemente por unha relixión. Narcissus jonquilla, especie con follas tipo junco, é coñecida como “xurelo” e tamén como “ambulo maligno” (Narcissus pseudonarcissus).
No Mediterráneo occidental, no sur de Europa e no norte de África, este xénero da xente ten a súa orixe en bosques claros e prados, pero o centro da súa diversidade é a península Ibérica. Estímase que hai unhas 50 especies. Estas especies salvaxes tiñan un enorme prestixio nos xardíns europeos, sobre todo en Inglaterra, e até o século XIX os Países Baixos eran o seu principal punto de venda e distribución. En Inglaterra admirábanlles tanto que comezaron a traballar e crear híbridos entre especies. Destas especies derivan os 27.000 híbridos e cultivos que hoxe coñecemos. Da mesma maneira que os híbridos nacen de mesturas espontáneas na natureza, os cultivos son os derivados de mesturas causadas por persoas. Como resultado destas mesturas atopamos lilips con características moi especiais como a abundancia da flor, a súa forma e cor, o tamaño do pecíolo, o empuxe cara á reprodución e a expansión, etc.
Moitas delas proveñen das nove especies e subespecies que temos identificadas como autóctonas no País Vasco. Hai refráns das avoas deses miles que hoxe gozamos nos xardíns: Narcissus assoanus, N. tazzeta, N. triandus subsp triandus, N. triandrus subsp. pallidulus, N. bulbocodium subsp. citrinus, N. pseudonarcissus subsp. pallidiflorus, N pseudonarcissus subsp. nobilis, N. asturiensis e N. menor. Estes foron recollidos no Catálogo Vexetal da CAPV en 1985. A Sociedade de Ciencias Aranzadi está a realizar un estudo para revisar todo o xénero de lilipa que actualmente vive en Euskal Herria. Si queres colaborar, si ves a fascinación nunha contorna salvaxe, sacamos dúas fotos (planta completa e flor de cerca) e compartímolas en Twitter co hashtag #lilipa.
A fascinación trae a primavera e o movemento, que vai…
Palestinarren genozidiorako Israelek erabiltzen duen arma nagusietako bat gosea da. Alde batetik, Gazara elikagaiak sartzeko debekuarekin, eta, bestetik, Palestinako elikadura-burujabetza ezabatuta.
Laster urte guztian izango ditugu malko ilar goxoak (Pisum sativum). Oraindik, ordea, negua eta udaberria dira, ia erabat ilar freskoak jateko sasoia; udaberrian jango ditugun azken ilarrak ereiteko garaia orain hasten da. Eta oraintxe jango ditugu urria aldera erein zirenak.