É innegable que as campañas electorais cansan a todos, non só á sociedade á que se lles pide primeiro a atención e logo o voto, senón tamén a quen tentan convencer día a día aos votantes.
O último día, tras coñecer os resultados e valoracións duns e outros, chegou o tempo das negociacións dos protagonistas. E por último, tras un período de “sedimentación”, chegan varios estudos, e niso estamos.
De face ao resultado obtido hai poucos días por EH Bildu, e a medida que a alegría inicial vaise acougando, xórdenme moitas ideas e dúbidas mirando ao futuro. Talvez a experiencia acumulada a través do ano diga que as cousas non se callan dun día para outro, e que sendo necesario o tempo, o correcto é estar atento pero tranquilo. Pero as dúbidas continúan, e máis consellos e quebradizos de cabeza similares.
Hai moitas dúbidas, porque non sei no Parlamento de Gasteiz, de que cor vainos a explicar a colaboración entre grupos. Porque non vexo con claridade o valor das votacións que vai ofrecer o grupo de Andueza pola esquerda.
Tampouco si os primeiros saques serán longos e duros ou tan sinuosos como curtos. Pero creo que seremos nós en lugar de responder ao saque, e talvez non só ao principio, senón nunha lexislatura que durará moito.
Se isto ocorre así, eu creo que así é, teremos traballos, transformando a forza recibida nunha fonte que satisfaga as necesidades do pobo. Non será fácil.
Vendo que está a suceder e por que pasa, é difícil silenciar o berro e o berro longo e profundo deste pobo.
Escoitar así parece un pouco duro, pero en Euskal Herria enfrontámonos a varias probas. Nese sentido, sei que non é do agrado de moitos e que cando escoitan o termo Vascongadas “afían” os oídos, pero as cousas son así e historicamente así se entendeu. Eu son partidario de utilizar este termo, véxoo como un espello da discrepancia, que serve para reivindicar a nosa conciencia de cal é o noso verdadeiro obxectivo.
Con todo, é innegable que hai unha vontade de integración por encima desa desintegración. E isto non só se nota nas eleccións, senón que tamén se manifesta o desexo de unirse nunha certa comunidade e pór en marcha os camiños necesarios. Pero como na época de Franco, o que nos ocorre é que coñecemos a nosa historia contada polos demais. É dicir, que segue en mans dos nosos rivais, e iso hai que cambialo.
Hoxe en día, a integración que impulsan o PSOE, o PP e os seus é imposible, non é posible, sen que todos os que queiran integrarse teñan un papel. Pola contra non é integración, senón colonización. Ademais, impulsan a integración española, e si non me equivoco, os resultados electorais din que a maioría dos vascos non están de acordo, queren outra cousa.
Coñecemos aos mensaxeiros, tamén á mensaxe; un obxectivo indiscutible que reivindica a convivencia, vale, de acordo. E todo o poder de decisión, vale, pero para decidir, o que queren os “nacionalistas” españois, e así o que queremos os nacionalistas vascos?
Obrigando, impondo, a ser españois? Esa é a convivencia?
Por iso levamos moito tempo buscando a normalización política e a paz, para facer un proxecto entre todos. Pero non todos vemos igual a normalización política e a paz. Por iso en tanto tempo.
Con todo, non é o único problema popular, non é a vontade deste pobo electoral, senón a conciencia e a sensibilidade deste pobo. Iso si, unha manipulación prolongada, cruel e interesada que confundiu profundamente.
É certo que os pasos dados até agora deron os seus froitos, pero hai que recoñecer que é verdade que a desmitificación da autonomía está a ser máis dura do que criamos no pasado. É dicir, demostrar que é un agasallo velenoso ofrecido polo Estado español a este país. Porque resulta moi difícil, en todos os procesos de liberación nacional, que o poder dominante haxa utilizado a autonomía como antídoto de independencia, todos os “instrumentos” anteriores fracasaron .
A nova mensaxe que impulsa hoxe o PSOE, que necesita tantas “axudas” para subir ao poder. O berro silencioso que vén de Madrid di que o federalismo, tanto en Cataluña como na CAV, sería unha proposta que tranquilizaría os conflitos internos e externos.
Quizá sexa para ben, pero tamén un paso máis, sen soberanía, que pode resultar unha trampa mortal que un paso intermedio, de face á liberdade deste país.
Por tanto, non hai dúbida de que ese proxecto que todos parece querer, non vai ser sen confrontación, polo menos si é un proxecto da comunidade vasca. Pero se, renunciando a todas os acenos de identidade existentes, trátase de integrar a provincia como española, dificilmente ninguén traerá a normalización e a paz a este país. E témome que algunhas forzas políticas vascas, por moi pouco que sexa, que hoxe teñen máis forza, vaian por ese camiño.
E é innegable, teñen as súas razóns e non as súas razóns. A recuperación do poder conseguirase a través do camiño percorrido até agora. Por tanto, que pode facer a traiñeira do PNV unha decisión de desvío de babor que nunca fixo?
Así pois, o pobo agradeceránolo a todos, a todos os nacionalistas de dereitas e esquerdas. Si lográsemos que isto sexa así, –teño serias dúbidas– e traballásese un camiño propio, antes necesitamos un debate honesto que non fixemos até agora.
E é que encima da mesa só nos parecemos ás nosas opcións reais, porque non é o mesmo “querer e poder”. Eu creo que desta maneira podemos pór a este pequeno pobo, como merece a pena hai tempo, no camiño de ser libre. Si non, a quen estamos a esperar, para que o duro sufrimento de tantos anos?
Josu Iraeta, escritor
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Moitas veces, despois de mirar as brumas desde a miña casa, ocorreume non coller paraugas, aínda que saiba que vou acabar de empapar. Por que será? Talvez non lle apetece coller o paraugas? Quizá coa esperanza de que non me molle? A pesar de todo, a conclusión foi sempre a... [+]
Recordo que con 16 anos, a Ertzaintza identificoume por primeira vez nunha concentración a favor do eúscaro ante os xulgados de Bergara. Criamos que en Euskal Herria era lexítimo o clamor pola euskaldunización dos tribunais, pero tamén entón faltaría algún permiso,... [+]
O desastre provocado pola pinga fría en Valencia deixounos imaxes dramáticas, tanto polas consecuencias inmediatas que tivo, como porque nos adiantou o futuro que nos espera: que este tipo de fenómenos climáticos extremos van ser cada vez máis numerosos e graves. Isto... [+]
A actualización do Plan Enerxético de Navarra pasa desapercibida. O Goberno de Navarra fíxoo público e, finalizado o prazo de presentación de alegacións, ningún responsable do Goberno explicounos en que consisten as súas propostas á cidadanía.
Na lectura da... [+]
Desde a desaparición da Unión Soviética, a rusofobia foi crecendo. O concepto de seguridade do Consello de Seguridade da ONU de 2002 é moi claro e indica que a seguridade e estabilidade do planeta deben depender dos Estados que non teñen intención de desafiar a Estados... [+]
Andoni Urrestarazu Landazabal naceu na localidade de Araia o 16 de xullo de 1902 e faleceu en Vitoria o 21 de novembro de 1993. Xa se cumpriron 31 anos e creo que é o momento de recoñecer o seu nome e ser, xa que non se coñece ben o legado que deixou. Umandi utilizou o nome... [+]
A escritura de autobiografía é, segundo din, a ferramenta máis eficaz para o desenvolvemento persoal, a máis liberadora. Tirar das cousas do pasado e lembralas, parece que axuda a desatar os nós do presente. Si, axuda a entender o presente e a debuxar un futuro que nos... [+]
Fixen un repaso desde o anuncio da pandemia até a traxedia de Valencia e concluín que a nefasta xestión institucional que ten a mentira e o forupe como devasa é constante da clase gobernante.
Non temos un gobernante substituto válido mentres este sistema pendular non se... [+]
O 19 de novembro é o día mundial do baño. Aínda hoxe, no século XXI, moitos traballadores e traballadoras, aquí, no País Vasco, non teñen dereito a usar o baño nas súas xornadas laborais. Exemplo diso son moitos os traballadores do transporte.
Os aseos son a clave da... [+]
O problema da vivenda é un problema estrutural que vén de lonxe. O que debería ser un dereito humano non é máis que un dereito subxectivo. Digo que é unha fraude porque, aínda que todas as institucións e todos os partidos políticos digan unhas palabras bonitas, non se... [+]
A nova Lei de Educación aprobada na CAV contra a maioría dos axentes da escola pública ten como obxectivo garantir a gratuidade do ensino concertado a través do financiamento dos poderes públicos. No Estado español tamén se anunciou unha... [+]
O 15 de novembro celebraremos en Errenteria-Orereta as tres xornadas organizadas polos diferentes axentes que conformamos Euskal Herria Digitala. Trátase dun taller de autodefensa dixital feminista e unha charla sobre a dixitalización democrática.
Os membros de DonesTech... [+]
Levamos unhas semanas escoitando en todos os medios e redes sociais as opinións de Iñigo Errejón sobre as acusacións de violencia machista. Xunto a iso, están a xurdir moitas controversias: como debemos denunciar as mulleres, como deben ser as nosas relacións sexuais, o... [+]
Hai quen di que as eleccións non serven máis que para dar carácter legal ás decisións políticas. E non son poucos os que pensan así. Vale, pero con iso dinse moitas cousas, entre outras cousas, que o verdadeiro poder, o poder, está fóra dese xogo.
Pero, na miña... [+]
Nas últimas décadas traballei no ámbito do eúscaro, tanto na euskaldunización de adultos en AEK, como na defensa dos dereitos lingüísticos no Observatorio, ou a favor da normalización do eúscaro no Consello de Euskalgintza. En todas partes tocoume escoitar terribles por... [+]