As dúbidas, ao principio, dominábanas. Que demos é ese movemento que reivindica a desigualdade barata? Probablemente uns beaufs promovidos pola punta da man dereita ou unha gran inuxenta. Aquí escoitáronse e visto actitudes sexistas e homófobas. Nalgún outro lugar, os migrantes foron retidos e postos a disposición da policía. Difúndense noticias de cómotistas. Sospeitoso! Non houbo organización, non houbo representantes, os portavoces comezaron a gritar. Non pode durar.

Enfado e frustración, nalgúns momentos. Moitos deses chaquetones que falan nos medios de comunicación, non os mozos, recoñecen que participan por primeira vez nunha manifestación! Pero estaba toda esa xente na última década, na que se levaron moitas loitas sociais, en defensa dos retratos, en contra da lei laboral ou en contra doutras? Pretenden liberar a todos os partidos, sindicatos e movementos organizados. Ben, non faltarán razóns para desconfiar, pero a crítica é inxusta con quen durante anos se mobilizaron contra o sistema e para denunciar a opresión. Na pasada primavera, coincidindo co aniversario do 68, con mobilizacións rápidas en distintos sectores da sociedade (ferrocarrís, hospitais, universidades…) e cunha longa denuncia da política de Macron a favor dos ricos, citouse o azar dun movemento social xeneral. Non se creou. Os sindicatos utilizaron tácticas de desmovilización de sempre e a pausa estival dispersou as enerxías.

Movemento de nova forma

Asombro absoluto. A mobilización, que dura semana tras semana, conseguiu superar o que ninguén esperaba, a época mortal da festa de fin de ano. O movemento virtual de Facebook inicial converteuse nun movemento social amplo. Os sundajes de opinión din que a maioría da opinión pública segue sustentándose, a pesar dos episodios violentos. Tal e como é imprescindible para todo movemento social, este movemento sen pasado reúne pezas heteróclitas doutras loitas ou épocas para construír un imaxinario colectivo: a revolución francesa e o Marsellés, algunhas lemas dos sindicatos, as cancións de Johnny, sen esquecernos da invención inesquecible: os invisibles no espazo público e no debate político… A táctica de bloqueo, a ocupación permanente dos espazos, a rebelión e o movemento barricadas, a loita, a acción. Como un movemento totalmente novo, non ten unha memoria amarga do fracaso das loitas, como moitos outros. A convicción de que é posible gañar é a arma máis grande á hora de entrar na loita e permanecer. Hai unha gran diferenza cos que pelexaron por detrás dos sindicatos e sufriron tantos erros, e cos que salgue un novo proxecto de lei de goberno, a xente mobilízase sen crer.

Admiración tamén. Vista a determinación, o compromiso dalgunhas persoas durante o día e a noite. O Goberno foi posto contra a parede e os eloxios de cheiro non funcionaron, non conseguiron desmovilizar o movemento. O elemento incentivador inicial, a taxa sobre a desigualdade, dado en segundo plano e en lugar de estar na loita defensiva, o movemento pasou á ofensiva, deixando de lado o tema da xustiza social e fiscal. A representación democrática e o funcionamento das institucións tamén chegaron ao centro da cidade, dando un toque político á loita.

Resposta: violencia policial

Solidariedade como non! A imposibilidade política do Goberno abriu o camiño á represión. Producíronse detencións masivas nunca vistas (6.500). Os procesos xudiciais e os encarceramentos (o pasado 153) romperon todas as marcas. Ao mesmo tempo, a violencia policial disparouse cun pico que causou feridas de gravidade, mutilados para sempre e erros. Durante moito tempo, os principais medios de comunicación non mencionaron máis que as accións violentas e os pulmóns rotos dos manifestantes, provocando a lexítima indignación da xente, pero ao final, sendo un fenómeno tan amplo e xeral (200 procedementos abertos) víronse obrigados a tratar o tema sucesivamente.

Con todos estes sentimentos e reflexións na cabeza, non sempre se nos permitiu participar nas mobilizacións destas chaquetas, pero do mesmo xeito que noutros moitos lugares, en Iparralde tamén xurdiron converxencias con dinámicas ecolóxicas ou sindicais. O futuro do movemento non o pode predicir ninguén. Estivemos atentos ás nosas seguridades meténdonos no peto.

Este artigo foi publicado por Enbata e traído a ARGIA baixo a licenza CC-by-sa