Hai dez días, o 18 de xaneiro, asinouse na cidade chinesa de Kunming un cesamento do fogo entre a Xunta Militar gobernada por Myanmar e o Exército da Alianza Democrática Nacional de Myanmar (MNDAA, polas súas siglas en inglés). Non é o primeiro que se acorda no contexto da guerra civil tras o golpe de estado de 2021, nin o primeiro que o MNDAA acorda na súa longa historia co goberno birmano. Nin o único vixente neste momento. Pero, tarde ou cedo, todos fracasaron e o conflito fortaleceuse.

Do mesmo xeito que en ocasións anteriores, a mediación de China volveuse a converter nun asunto crucial. O feito de que Menia negociouse e asinado en Kunming, a capital colosal da veciña provincia chinesa de Yunnan, demóstrao. A rexión de Kokang, fortaleza do MNDAA, atópase na fronteira con China e o factor a ter en conta é que a base étnica desta insurxencia é maioritariamente chinesa, ou polo menos fala chinés, a través dunha longa e complicada historia. En parte, MNDAA é tamén o fillo da antiga guerrilla do Partido Comunista de Birmania.

Con todo, a razón pola que China quere manter a paz nesa fronteira, ou algo parecido, pouco ten que ver coa afinidade étnica ou ideolóxica.

O estímulo inmediato é, sen dúbida, que o conflito armado fai aínda máis insoportable unha fronteira que sempre foi o escenario dos intercambios e dos tráficos sinuosos. Por exemplo, o tráfico de opioides, historicamente; e as estafas a través de Internet, nos últimos tempos.

Con Lashio, Laukkai e, sobre todo, co chinés Ruili, o control de Muse, que forma un centro xemelgo, impórtalle moito a Pequín. Entre outras cousas, porque é unha carta que estaría en xogo mesmo nunha mesa moi afastada: Trump xunto á administración nas kalapits sobre o fentanilo.

A segunda causa, probablemente, é máis profunda: China non ve saída á actual guerra civil de Myanmar coa vitoria de ningunha das partes e considera que o final do conflito debe ser finalmente pactado nunha mesa, en Kunming ou en calquera outro lugar… se non se quere que a loita quede cronificada. Iso sería o peor para China.

De feito, Myanmar estivo tan presente en décadas pasadas. Pero entón China non tiña nin aínda nas súas fronteiras tanta autoridade como a que temos.

Con todo, esa visión non satisfai a todo o mundo na oposición multilateral e insociable de Myanmar. Como sempre, nestas ocasións respírase a bandeira da vitoria total. Cando a guerra está a piques de entrar no cuarto ano.