O 26 de agosto esperteime coma se fose un luns normal, levanteime da cama e, cos brazos desorbitados, me desperezé. Pero en canto cheguei ao corredor, souben que aquilo non era un deses luns monótonos e descorazonados de sempre. Atopei aos meus pais diante do computador lendo o xornal e o meu pai deume a noticia do día: “Ouve, Jon, sabes que volveu Oasis?”. Boom. Custoume asimilar a noticia. Despois de quince anos de silencio, oasis, unha das miñas bandas favoritas do pop británico, regresa ao escenario e inaugura o 2025 cunha xira única, catorce concertos, nos estadios máis emblemáticos de Reino Unido e Irlanda: Heaton Park, Wembley, Croke Park… Levaba semanas escoitando os rumores sobre iso, aínda que decidín ser prudente, porque son unha desas persoas que se “empaquetado” facilmente. Pero nesta ocasión si, había ocasión de ser hype, hostia, a relación dos irmáns Gallagher é máis inestable que a política de Oriente Medio e si foron capaces de arranxalos… como non vou ser eu capaz de conseguir un par de entradas para estes concertos?

O 31 de agosto esperteime coma se fose un sábado especial, coma se fose o Nadal. Levanteime da cama e non deime conta, puxen o espertador ás 08:00 (unha hora antes da saída das entradas), e ás 08:05 xa estaba na páxina web Ticketmaster.uk, a páxina do vendedor oficial principal. Bailaba todo ready e nervios. Era posible que estivese a piques de cumprir un deses soños infrecuentes na miña vida?

Desgraciadamente, nunhas poucas horas, o que era un soño converteuse en frustración. Para empezar, a primeira labazada, con máis dun millón de entradas á venda e unha decena de millóns de persoas esperando na cola. Non hai que ser un experto en estatística para saber que tiñamos menos probabilidades de conseguir un par de entradas que acertar coa quiniela do fin de semana. Con todo, eu fun un afortunado. Tiña antes que eu un fan 105.678 esperando os tickets para o concerto de Edimburgo e durante sete horas, lérono ben, despois de sete longas horas en fila (sábado a coller do popa) conseguín chegar a comprar entradas. Aínda quedaban tres mil entradas por comprar e a ilusión volveu. Inxenuo, porque entón me chegou a segunda labazada, a entrada máis barata a 487 libras. Non é posible, non é posible. 500 euros por un espazo situado a 200 metros do escenario? Ademais, lin na BBC que as entradas se sacarán a 75-150 libras, ouza, o inglés non é a miña lingua materna, pero non creo que entenda tan mal o que puña no artigo. Aí chegoume o terceiro e último culote. A banda de rock tiña a intención de vender as súas entradas a través dun sistema de "prezos dinámicos". É dicir, o algoritmo modifica os prezos en función da oferta e a demanda, é dicir, a maior demanda, maior prezo. Sabía que aplicacións como Uber ou empresas de aerolíneas utilizaban este método, pero non cría que fosen capaces de facelo no mundo da música, sobre todo cun grupo de rock referente da working class. Lin en Internet que este concepto é bastante novo no mundo das entradas a concertos, que Ticketmaster utilizouno por primeira vez en 2022… Total, ao final eu non puiden comprar entradas, pero moitas outras si, porque en 10 horas esgotáronse todas. Sold out, como se di. Hoxe, fixeime nas webs de revenda e os prezos subiron aínda máis, chegando aos 1.200, 2.500 e 7.000 euros, respectivamente.

Creo sinceramente que Tickemaster e os empresarios que xogaron demasiado no monopoly de pequeno están a perforar a tumba da música. É comprensible que os empresarios queiran sepultar un dos poucos escenarios que no seu día existían para difundir mensaxes antisistema. Pero cústame comprender que os carpinteiros que construíron o cadaleito sexan os que noutro tempo propagaban mensaxes contra o sistema. Confeso que tiven a tentación de comprar unha desas entradas ultras caras, pero creo que non son capaz de meter o último cravo que pechará o cadaleito. Á fin e ao cabo (e agora vén a autocrítica), Tickemaster ponnos a zanahoria, si, pero somos nós unha cuadrilla de burros tan curta como para tragar o anzol. Somos os miserables sepultureros aos que, co pretexto do postureo e de querer participar, tocamos o último acorde musical.

Jon Iturregi Martin