Descúlpeme o comezo; poida que un pouco pesimista. Non te preocupes, chegaremos á ciaboga, aínda que estea cansa, e entón isto tomará outra cor. Esta foi a miña travesía durante as dúas últimas semanas.

Propóñome levar o queixo e facer as compras. Pero cando me marchei non levaba soamente o que necesitaba para volver a casa. Non cabían no coche a tristeza que me causaron as túas palabras, e gardeima no corazón, xunto á túa confianza en min e o teu amor polo proxecto.

Dous días máis tarde, na conferencia que deu a economista Amaia Pérez Orozco no pobo, chegáronme as túas palabras por un momento: neste escándalo que estamos a vivir, hai cambios que xa están a suceder e bonitos experimentos que nos axudan a facer e imaxinar que a vida para todos é posible.

É sorprendente a pouca importancia que damos ás iniciativas sinxelas, aínda que nós formemos parte delas. Non, non vou empezar a reivindicar o orgullo, pero se temos que ser fiucegos, e necesitámolo, si cremos nos proxectos que nos rodean –e cremos, si non, non estariamos–, temos que alimentarnos da vida, da nosa propia vida, si non van morrer –si non o somos–. Forzosamente. Non hai alternativa.

E ademais, estamos en débeda cos maiores, cos mozos, entre outras cousas. Esta sociedade non pode aceptar que o 60% da mocidade de Hego Euskal Herria teña pensamentos suicidas ou autosuficientes. Tampouco que o suicidio sexa a principal causa de morte entre os mozos de entre 15 e 29 anos, antes dos accidentes de tráfico. Estes son, xunto co PIB, os indicadores da sociedade do benestar? Trouxéronnos a un futuro sen soños os soños que enchiamos de patrimonio material?

Na charla repetiuse a presenza da comunidade. Cantas persoas compoñen a comunidade? -preguntou un dos que lle seguían. Outro achega á comunidade para empezar a coser: lévache o bizcocho a calquera veciño do teu portal, preséntache. Ouvíronse risas na sala. Pero cantos nomes coñecedes dos vosos portais? E que están a aprender os mozos do portal? A construción do pobo, o auzolan... énchesenos a boca, pero temos que empezar pola base, porque nos falta a base: coñecer os nomes e os nomes das persoas que viven ao noso lado.A
casualidade levoume estes días á LARRUN de abril de 2020 onde recolleu reflexións sobre modelos de militancia. Ao pouco de empezar a ler, púxenme a facer o nó á trenza: “Nesta fragmentación de espazos e tempos, poderiamos repensar a militancia como un espazo que cose todo o espazo: convertendo o ámbito de traballo nun espazo de militancia, facendo do ámbito da militancia un espazo para satisfacer o relacional, facendo do espazo da militancia un espazo desde dentro de casa un campo de militancia. A militancia de 24 horas que tanto se mencionou, deberiamos entendela como un modelo de vida, e non tanto como unha disposición. Enchendo de contido a lema ‘Vivir de loita’”.

A lema Vivir en loita, como eu entendín, non significa vivir con rabia, senón dar paso ao que pensamos e sentimos; plasmar no noso día a día, de forma fragmentaria, ese novo mundo que é habitable para todos. Talvez sexa esa a revolución máis terrible da que hoxe en día sentimos inmersos na construción dun novo mundo en pequenas iniciativas.

A columna de Euskadi Irratia –1:01:56– de Janire Arrizabalaga do 27 de decembro veu a redondear todo. O mozo gernikarra termina así: “A partir de agora, non me deades felicidade nin feliz ano novo, só bos mundos”.

Moitas grazas a todos os que estades a construír bos mundos vivindo en loita.